Aangesteld als bewindvoerder over mijn vader die, na een val en lange revalidatie, verder moet met NAH.
Zeven jaar geleden is mijn echtgenoot getroffen door een oogzenuw infarct.
Dit aan beide ogen waardoor hij nog slechts 10 procent ziet. Ik sta hem sinds die tijd bij in alle dingen hij door zijn handicap niet meer kan.
is mijn moeder en ze is sinds jaren hulpbehoevend technisch vooral immobiel
Omdat ik het vanzelfsprekend vind, want het is mijn partner.
ik ben zijn dochter en moeder kan het niet langer alleen aan
Als enig kind (mijn moeder is al 24 jaar overleden) ben ik de enige die voor mijn demente vader kan zorgen. Zijn zus (83)woonde vroeger in de buurt , maar heeft nu zelf ook hulp nodig en is verhuisd naar Vlaams-Brabant.Een verzorgingstehuis ... dat ziet hij nog helemaal niet zitten. Hij vindt het ook maar logisch dat ik voor hem zorg.
het begint zwaar door te wegen om mijn vrouw de zorgen te geven die ze nodig heeft.!
nochtans wil ik ze blijven voor haar te zorgen , .vind het geweldig dat ze mee mag , en samen mogen liggen in het ziekenhuis ,met wat hulp lukt het ons om samen thuis te leven ! we zijn samen heel gelukkig ,,groetjes de eenzaamheid in bijna ondragelijk, temeer omdat Josee al van 1979 niet meer kan praten .. Josee en Damien
Bedankt voor jullie fijne reacties. Ik put er moed uit. Ik heb al wel eens getwijfeld of het zin heeft om nog samen verder te gaan, met zo'n onzekere toekomst. Maar ik merk dat ze mij nog altijd graag ziet. En ik zie haar ook nog altijd doodgraag. Ik zou ze nooit kunnen achterlaten. Het klinkt misschien raar maar voor mij is deze moeilijke situatie nog altijd mooier dan een leven zonder haar aan mijn zijde.
