Ik zorg voor mijn partner die 3 jaar geleden de diagnose kreeg van Alzheimer. Omdat hij op dat moment nog maar net 60 was, hoort hij dus bij de groep jongdementerenden. Het was voor ons gezin (mezelf en drie zonen en ondertussen bijna 6 kleinkinderen) een zware dobber en uiteraard ook voor mijn partner zelf. We doen zoveel mogelijk samen.
Beste Fons, mijn mama kende mij op het einde niet echt meer, mijn naam was ze kwijt, dat ik haar dochter was, wist ze ook niet meer. Maar telkens als ik haar bezocht, straalde ze. Telkens ik weg ging, omarmde ze me zoals ze altijd al had gedaan: haar geest herkende me niet. Haar armen en ogen wel
Mijn moeder kan het niet meer alleen, met pijn in haar hart moet ze handelingen die ze vroeger vanzelfsprekend vond, loslaten. Ze is totaal niet meer in staat haar administratie te doen, haar flatje te onderhouden, naar de winkel te gaan... ze kan niet meer alleen douchen, ze kan zich amper nog verplaatsen zonder haar rolator...
Mijn vader is alleenstaand. Sinds kort voelt hij zich minder goed waardoor een deel van zijn taken door mij worden uitgevoerd. Helaas heeft hij net de diagnose kanker gekregen. Hij staat voor een zwaar traject waar ik hem heel erg in wil ondersteunen. Ik heb dan ook besloten om niet meer fulltime te gaan werken en er te zijn voor hem.
Ik ben zelfstandig in hoofdberoep zonder personeel.
Ik zorg zoveel ik kan voor mijn mama omdat ik vind dat dit vanzelfsprekend is na wat zij gedaan heeft voor mij.
Nu is het mijn beurt: Hopelijk kan ik dit nog lang volhouden.
