In november 2017 heeft mijn man een zware hersenbloeding gekregen en hij verblijft sinds december 2017 in revalidatieziekenhuis Inkendaal en komt sinds kort op zondag een dagje thuis. Zijn gevolgen zijn groot, een spraakstoornis, rechts volledig verlamd, begrip stoornis, snel vermoeid, geheugenproblemen... maar we zijn een goed team
Ze heeft zich jarenlang alles ontzegd om voor anderen zorg te dragen. Ik vind het nu niet meer dan normaal om er voor haar te zijn nu zij ons nodig heeft.
Mijn echtgenote is op 6 maart in het bijzijn van haar ganse gezin zachtjes ingeslapen.
Mama heeft niet veel tijd meer over. Ze zit nu aan de morfinepleisters en slaapt gemiddeld 20 uur per dag. De arts denkt dat het binnen nu en vier weken afgelopen zal zijn.
Eerlijk gezegd is het zowel een groot verdriet als een opluchting. We zijn met het hele gezin aan het einde van ons Latijn. De spanningen, de zorgen, het verdriet en het eindeloze afwachten beginnen hun tol te eisen.
Slecht en waardeloos als het klinkt, we hebben ons er inmiddels mee verzoend dat ze zal gaan. Het aftellen is begonnen...
Ik zorg voor mijn zoon van 15 jaar met oa. ASS, DCD, OCD en ADD. Hij is momenteel uit een depressie aan het klimmen. Met veel geduld en liefde lukt het ons om samen met hem een oplossing te vinden waarin hij zich goed voelt. Het gaat met ups en downs, maar niets is ons teveel om hem te helpen. Als hij maar terug gelukkig wordt.
Ik voel me een beetje schuldig dat ik zo denk, maar het moet me van het hart. Deze maand vol feestdagen heeft me aan het piekeren gezet. Rondom me zie ik mensen die luidkeels verkondigen hoe blij ze zijn dat ze deze maand zo weinig hoeven te werken. Welnu, ik ben drie jaar geleden noodgedwongen op prepensioen gegaan. Ook al deed ik dat met volle overtuiging om mijn partner beter te kunnen helpen, ik mis mijn job nog steeds. Ik deed dat heel graag en bovendien zorgde het voor de nodige afleiding. Maar goed, dat is waarschijnlijk een luxeprobleem. Ik zal maar niet klagen ...
m'n papa heeft dementie en voor mama is dit moeilijk om hiermee te leven ,zij is zelf niet zo mobiel ;ik doe hun boodschappen ,ben hun taxi en secretaresse
Mijn echtgenoot kreeg in april 2016 hersenencyfalites, men ontdekte toen dat hij een tumor op de hypofiese klier had. (gedeeltelijk weggenomen)
In oktober 2016 hartoperatie ondergaan .
Nu na twee jaar is het hart goed. De fysische en psychise gevolgen van de dubbele hersenbeschadiging zijn nog sterk voelbaar.
We zijn ondertussen een jaar verder en de Parkinson is gelukkig goed onder controle, de neuroloog heeft bepaalde medicatie afgeschaft. Daardoor is mijn moeder stilaan meer en meer terug helder geworden. Uiteraard blijft de Parkinson aanwezig maar ik heb terug de moeder van vroeger, we gaan vaak wandelen met de rolstoel en zij geniet daar enorm van, thuis stapt ze met een rollator. Vorig jaar is zij 7 weken opgenomen geweest in zorgverblijf Hooidonk in Zandhoven omdat ik zelf 5 weken in het ziekenhuis heb gelegen, het was voor mij allemaal te zwaar geworden, stilletjes aan heb ik een evenwicht gevonden tussen de mantelzorg en zelfzorg
