Sinds vorige week is Emiel nu meer aan z'n bed gekluisterd, na een paar valpartijen, gelukkig zonder veel erg, alleen een jaap in z'n hoofd welke genaaid moest worden. Hij ligt nu ook beneden ipv boven en dusdanig krijg ik nu hulp bij het wassen, gelukkig. Al moeten de verpleegsters het soms verbaal wel wat ondergaan, 't is een oud militair hé.
Alleen vind ik het wel spijtig dat de vrijwillige oppas niet op hem willen passen omdat hij geholpen moet worden tijdens het toiletbezoek, en dan voornamelijk omdat ze z'n poep moeten helpen afkuisen. Maar ik trek mijn plan ... hoe moeilijk het soms ook zijn kan. Veel steun aan mijn collega mantelzorgers. Tot de volgende.
Heb net bezoek gehad van de mensen v/h revalidatieziekenhuis voor eventuele aanpassingen. Buiten onze badkamer boven zullen de aanpassing meevallen, dus dat is positief, mijn man heeft er opnieuw een boost door gekregen, ondanks alle verdriet en zorgen kan een mens er toch nog het geluk in zien. Ik wens iedereen af en toe een positieve noot toe want dat doet ook eens deugd.
Omdat hij een vader uit de duizend is die altijd voor me klaar stond.
Mijn broer is alleenstaand, woont op de vijfde verdieping in een verouderd appartement. Hij kan niet eens zijn woning zelfstandig verlaten. Er is ook hulp via Familiehulp voor 6u per week maar dit volstaat niet. Uiteraard wil hij ook al eens buiten komen, iets leuks gaan doen, gelukkig heeft hij nog twee zussen die hem goed opvangen.
Door een hartje van "Geertrui kwam ik hier weer eens terecht Mijn moeder is na 5 vreselijke jaren in een rotdinges gelukkig heel onverwachts gestorven. Maar wat ik verwacht had is nu aan het komen. De nalatenschap is een hel aan het worden. Haar spullen staan hier nog thuis, net zoals ze het gewild had. Maar nu vraagt men me om hier binnen te mogen en te inzage. Maar dat betekent ook dat men me kan aanvallen tot het fysieke toe. Bijna 6 jaar heb ik niet in mijn eigen huisje kunnen doen wat ik wilde doen. Nu dat ze rustig overleden is mag ik dat nog altijd niet. En niemand kan me blijkbaar helpen.
Door alle problemen en ook van andere mantelzorgers heb on ontdekt dat er heel veel nood aan is aan een contactgroep voor ons, mantelzorgers. Die is er sinds januari 2018.
Kom maar eens kijken, los de 3 vragen volledig in en je bent lid! Hier proberen we elkaar te helpen en te steunen. Er is van alles en er volgen nog een aantal zaken. Hieronder is de link.
https://www.facebook.com/groups/160773761227739/?ref=group_header
In november 2017 heeft mijn man een zware hersenbloeding gekregen en hij verblijft sinds december 2017 in revalidatieziekenhuis Inkendaal en komt sinds kort op zondag een dagje thuis. Zijn gevolgen zijn groot, een spraakstoornis, rechts volledig verlamd, begrip stoornis, snel vermoeid, geheugenproblemen... maar we zijn een goed team
Ze heeft zich jarenlang alles ontzegd om voor anderen zorg te dragen. Ik vind het nu niet meer dan normaal om er voor haar te zijn nu zij ons nodig heeft.
Mijn echtgenote is op 6 maart in het bijzijn van haar ganse gezin zachtjes ingeslapen.
Mama heeft niet veel tijd meer over. Ze zit nu aan de morfinepleisters en slaapt gemiddeld 20 uur per dag. De arts denkt dat het binnen nu en vier weken afgelopen zal zijn.
Eerlijk gezegd is het zowel een groot verdriet als een opluchting. We zijn met het hele gezin aan het einde van ons Latijn. De spanningen, de zorgen, het verdriet en het eindeloze afwachten beginnen hun tol te eisen.
Slecht en waardeloos als het klinkt, we hebben ons er inmiddels mee verzoend dat ze zal gaan. Het aftellen is begonnen...
