Ik dank iedereen voor de steun en het warm hartje dat ik jullie allemaal ook toestuur.
Intussen is mijn mama gestorven op 24 maart 2018. Ze is 94 geworden.
Mijn man is een Italiaan en zijn moeder (mijn schoonmoeder dus) is nu 99 jaar oud (!).
Mijn echtgenoot is daarom 8 maanden per jaar in Italië om ook voor haar te zorgen.
Ik was hier met mijn moeder en hij ginder met zijn moeder. Gelukkig bestaat er "Skype" via de computer en hebben wij dagelijks een gesprekje en zien wij elkaar iedere dag, ook al is het op afstand. Onze liefde blijft even groot voor elkander want bestaat reeds 21 jaar.
Sinds 2 jaar hebben mijn echtgenoot en ikzelf ook de voogdij van ons petekind op ons genomen alhoewel wij niet meer zo jong zijn. Hij is nu 14,5 j. en heeft een droevige achtergrond. Moeder overleden toen hij 10 was en door vader verstoten. Stiefmoeder wil hem niet. Hij zat op internaat zonder contact. Droevig. Nu zorgen wij voor hem en woont hij bij ons officieel. Ik denk dat dit ook een vorm van mantelzorg is en ik heb mijn vleugels rond hem gezet zodanig dat niemand hem nog kwaad kan aandoen. Hopelijk slaag ik erin om van dat kind een goed mens te maken met de hulp van God. Liefs
Terwijl Parkinson langzaam meer verschijnselen toont, is de Lewy Body Dementie in een stroomversnelling aan 't komen.
Gisteren heb ik met Jean gewandelt. Hij heeft veel gepraat over zijn dromen. Hij is nooit naar frankrijk gegaan. Mischien ik ga wel met hem naar parijs?
Als de zorg er altijd is geweest dan is de wederkerigheid niet altijd vanzelfsprekend, zorgen voor elkaar is toch wel iets om te koesteren.
Gisteren was het wel even schrikken, hij heeft de ganse dag in het Duits aan het praten geweest. Veel was er niet van te verstaan, maar toch. Het was eens wat anders. Soms vraag ik me af of hij daar zelf nu niet moe van wordt om zo uren aan een stuk te babbelen?
Mijn eens zo lieve partner verblijft nu al meer dan 2 maanden in het zielenhuis te Lanaken, in een gesloten gerontologische afdeling. In het ziekenhuis is men er niet meer in geslaagd een bevredigend evenwicht te bereiken tussen de Parkinsonmedicatie en zijn mentale toestand. Hij heeft nog steeds last van psychosen, hoort stemmen en ziet dingen die er niet zijn. Als ik op bezoek kom, stuurt hij me meteen boos weg. Als ik dan niet meteen vertrek, begint hij te roepen. Ik kan geen enkele emotie aflezen op zijn vertrokken gelaat. Zijn toestand is zeer bedroevend.
Ik heb besloten dat hij niet meer terug naar huis kan komen. Vermoedelijk zal hij naar een rusthuis in Friesland gaan, omdat zijn familieleden en zijn kinderen daar wonen. Zij zullen hem veelvuldig kunnen bezoeken. Ik blijf in Hamont wonen. Ik hoop dat hij me niet zal missen, want veelvuldige bezoekjes over die afstand zullen er niet komen. Het wordt een pijnlijk en definitief afscheid. Ik had het graag anders gewild, maar heb me bij de situatie neergelegd. Ik hoop dat hij in Friesland nog enige vorm van geluk kan ervaren.
Mijn moeder heeft vroeger voor mij gezorgd, nu zorg ik voor haar.
mijns vader is nu 86 jaar en ik doe de was en de plas hij kan zijne plan nog wad trekken maar het meeste doe ik
Awel, dat doet deugd om al die getuigenissen te lezen van mensen die ongeveer in dezelfde situatie zitten. Daar steek ik heel wat van op en het geeft me extra energie. Dus: bedankt allemaal!
Groetjes, Lode
