Hij is mijn echtgenoot en hij heeft hulp nodig bij het aankleden en wassen. Een ziekenhuisbed staat beneden. Ik kook zijn eten doe zijn was en strijk. Ik doe de boodschappen na Corona. In deze periode doen de kinderen die. Ik doe het tuinonderhoud dat hij niet kan. Mijn echtgenoot heeft uitgezaaide botmetastase.
omdat ze mijn buurvrouw is, weduwe en geen kinderen heeft. Ik doe haar boodschappen, haar administratie en bel dagelijks of ga langs op mijn vrije dagen
Moeder is 94 jaar, woont alleen thuis en is +/- nog zelfstandig. Ik doe haar boodschappen, administratie, karweien, hulp bij allerlei kleine zaken.
Twee à drie uren per week komt een bejaardenhelpster.
CORONA GEDICHT
SOMMIGE MENSEN DENKEN HAD IK MAAR VEEL GELD
DAN KON IK KOPEN WAT IK WAUW!
HET KLINKT MISSCHIEN RAAR MAAR NIETS IS MINDER WAAR!
JE KAN SURFEN OP HET INTERNET WERELDWIJD
MAAR NERGENS KAN JE KOPEN EEN PAKKETJE GEZONDHEID
DAAR STA JE DAN MET AL JE GELD MACHTELOOS TEGEN ZIEKTE EN GEWELD
WEES BLIJ ALS JE GEZOND MAG LEVEN
DAN KAN JE ZIEKEN EN GELIEFDEN HELPEN EN GOEDE MOED GEVEN
STOP ERMEE OM RIJKDOM TE WILLEN HEBBEN
MEESTAL ZIJN WE HET AL ZONDER HET TE BESEFFEN
STEPJEAN 23/04/2020
'Huntington is een mensonterende ziekte', zegt Stephan. 'Hele gezinnen heeft het kapot gemaakt. 85 procent van de huwelijken eindigt in een scheiding. Als je geen kracht hebt om er tegen te vechten, win je het niet. Ik heb mijn keuze gemaakt. Aan die keuze zal ik tot het einde toe blijven vasthouden. Ik weet dat ik uiteindelijk mijn vrouw zal wegbrengen naar een rusthuis of instelling. Ik weet dat het alleen nog maar erger wordt. En ik weet hoeveel ik mezelf met deze keuze achterstel. Maar het is mijn keuze. Daar kan niemand aankomen.'
Mijn alleenstaande 'mama' wordt 72 (ze woont nog superblij/ok/zelfstandig thuis met haar hondje) en heeft wel fysieke/medische problemen (hart & bloedvaten) en wordt meer en meer vragende partij... Uiteraard geen probleem voor me, want is mn moeder.
Mvg
Mijn vader en moeder hebben altijd goed voor ons gezorgd...
Even een update. In deze 'zorg-volle' tijden, moeten heel wat chronische patiënten het doen met minder zorg. Wat heel wat extra be-zorg-dheid veroorzaakt. Geen kine, geen revalidatie meer. Ik zie mijn man snel achteruit gaan, ook al probeert hij thuis wel te bewegen en oefeningen te doen. Hij valt steeds meer, en één deze dagen zal hij op die manier toch in het momenteel zo gevreesde ziekenhuis belanden.
Kine is geen vitale zorg, zo zeggen ze. En dat is wel waar, dat begrijpen we ook. Het risico om in en kinesistenpraktijk het virus op te lopen, is groter dan het nadeel geen reva meer te krijgen. Maar het is pijnlijk en weinig hoopgevend om zien. Het verlies zal daarna niet meer kunnen opgehaald worden...
Ook voor ons allen, zoals in de maatschappij, zal er op ons eigen vlak een leven voor en een leven na bestaan.
Mijn moeder is 90 en woont alleen. Kan zich "thuis" voor het meest noch behelpen maar is wel moeilijk te been (kan niet meer zonder hulp o.a. boodschappen doen). Anderzijds begint ze niet meer alles goed te begrijpen/onthouden en zeker niet meer in staat haar "administratie" in eigen handen te nemen.
