Gaat van kwaad naar erger , ik weet dat het zijn ziekte is waardoor hij zo veranderd is , maar maakt het zeker niet gemakkelijk , hij wil fietsen en dat gaat niet meer , is echt levensgevaarlijk , maar hij wil het maar niet verstaan , zowel de kini als de liga als de huisdokter raden hem aan om met een driewieler te rijden maat dat wil hij niet ,.
Kan door problemen longen en daardoor zeer verzwakt (weegt nog 37 kg)niet meer boodschappen doen ,ook was en strijk niet meer evenals haar betalingen .de zorg van haar inwonende autischtische zoon is daardoor ook ter mijne laste gevallen of moet door mij opgevangen worden
na het overlijden van schoonvader is er meer en meer zorg nodig; je rolt daar zowat in en schoonmoeder wil niet naar een rusthuis. Dus wat doe je dan?
Al jaren ben ik koordirigente en Leonie was één van mijn zangeressen. Doordat zij op de weg naar de repetitie woonde, pikte ik haar op. Met de verandering van koor werd het gemakkelijker dat ze op de repetitieavond eerst bij ons kwam eten. en van het één groeide het ander. Ondertussen is ze 89 jaar en zorg ik voor al haar praktische zaken
Intussen zijn we vijf maanden verder. Begin februari bleek uit de ct-scan dat de immunotherapie niet gewerkt heeft en werd de behandeling stopgezet. Dat was het ergste slechte nieuws dat we ooit kregen. Onze hoop totaal weggeveegd. We zijn uitbehandeld en leven nu in een nieuwe fase. Een tweede opinie in het UZ Leuven bevestigde wat we al wisten. Ondanks alles dragen we dit samen, positief en moedig.
Onze relatie wordt inniger, met veel tederheid en warmte groeien we meer en meer naar mekaar. Iris en Jonah
Hartelijk dank voor de hartjes, deze geven mij moed om door te zetten.
Twintig jaar geleden is mijn man beginnen beven en onevenwichtig stappen. Het was het begin van het FXTAsyndroom , kan je vergelijken met Parkinson. Dan is het normaal dat je ten volle klaarstaat voor je partner om hem te helpen. en alles te doen om hem nog een leefbaar leven te geven.
Mijn moeder is 90 jaar nu, en heeft een chronische gezondheidsproblematiek en is zeer slechtziend. Door mijn mantelzorg kan ze thuis blijven wonen wat haar grote wens is. Daardoor kunnen ook de huisdieren die haar veel vreugde geven bij haar blijven .
Vader is ondertussen overleden, hij heeft een hele strijd gestreden. Opgelucht dat het achter de rug is, maar toch des te moeilijker om hem los te laten. Wat mis ik hem, ik wil er telkens naartoe. Ik betrap me er ook op dat ik dikwijls denk : dat moet ik tegen va zeggen, en dan komt het besef dat dat niet meer kan.
De tijd staat even stil nu, het is moeilijker dan ik dacht om va los te laten, maar ik sta er niet alleen voor. Mijn gezinnetje doet er alles aan om me bij te staan, en die laten me gerust bij moeilijke momenten(omdat ik dat zo wil)
Aan alle mantelzorgers wil ik nog veel moed toespreken, jullie staan er niet alleen voor, en doen allemaal prima je best!
