Ik zorg voor mijn vrouw met MS. In het begin was het een hele aanpassing en deed het pijn om haar zo te zien aftakelen, maar ondertussen hebben we nieuwe manieren gevonden om te communiceren en ons normale leven verder te zetten. Soms wordt het mij even te veel, maar dan trek ik mij op aan alle waardevolle lichtpuntjes.
Drie jaar geleden kreeg mijn man de genadeloze diagnose: jongdementie. Onze relatie is veranderd van een man-vrouwrelatie naar iets als een kind-moederrelatie. Ik vind het logisch dat ik voor hem blijf zorgen. Ondanks de veranderingen en alle pijn, blijft mijn liefde even sterk en ik hoop die van hem ook, ook al is hij zo verward
Ik zorg voor mijn zoontje met leukemie. Ik leef volledig voor hem, maar dat voelt absoluut niet als een opoffering aan.
Mijn moeder was zeer vermoeiend het voorbije weekend. Ik begrijp dat wel. Maar zelf lijd ik ook onder de situatie en ik vrees dat ze dat niet voldoende beseft. Anderzijds kan ik er moeilijk tegen haar over klagen, toch? Zijn er nog mensen voor wie dit herkenbaar klinkt?
Mijn moeder vecht al zes jaar tegen kanker. Mei vorig jaar ging ze plots snel achteruit, waardoor ze zelfs niet meer zelfstandig uit bed kon. Ik heb haar in huis genomen om samen zoveel mogelijk mooie momenten uit haar laatste jaren te halen, al gaat het ook gepaard met veel verdriet.
