Omdat hij een vader uit de duizend is die altijd voor me klaar stond.
Mijn broer is alleenstaand, woont op de vijfde verdieping in een verouderd appartement. Hij kan niet eens zijn woning zelfstandig verlaten. Er is ook hulp via Familiehulp voor 6u per week maar dit volstaat niet. Uiteraard wil hij ook al eens buiten komen, iets leuks gaan doen, gelukkig heeft hij nog twee zussen die hem goed opvangen.
Door een hartje van "Geertrui kwam ik hier weer eens terecht Mijn moeder is na 5 vreselijke jaren in een rotdinges gelukkig heel onverwachts gestorven. Maar wat ik verwacht had is nu aan het komen. De nalatenschap is een hel aan het worden. Haar spullen staan hier nog thuis, net zoals ze het gewild had. Maar nu vraagt men me om hier binnen te mogen en te inzage. Maar dat betekent ook dat men me kan aanvallen tot het fysieke toe. Bijna 6 jaar heb ik niet in mijn eigen huisje kunnen doen wat ik wilde doen. Nu dat ze rustig overleden is mag ik dat nog altijd niet. En niemand kan me blijkbaar helpen.
Door alle problemen en ook van andere mantelzorgers heb on ontdekt dat er heel veel nood aan is aan een contactgroep voor ons, mantelzorgers. Die is er sinds januari 2018.
Kom maar eens kijken, los de 3 vragen volledig in en je bent lid! Hier proberen we elkaar te helpen en te steunen. Er is van alles en er volgen nog een aantal zaken. Hieronder is de link.
https://www.facebook.com/groups/160773761227739/?ref=group_header
In november 2017 heeft mijn man een zware hersenbloeding gekregen en hij verblijft sinds december 2017 in revalidatieziekenhuis Inkendaal en komt sinds kort op zondag een dagje thuis. Zijn gevolgen zijn groot, een spraakstoornis, rechts volledig verlamd, begrip stoornis, snel vermoeid, geheugenproblemen... maar we zijn een goed team
Ze heeft zich jarenlang alles ontzegd om voor anderen zorg te dragen. Ik vind het nu niet meer dan normaal om er voor haar te zijn nu zij ons nodig heeft.
Mijn echtgenote is op 6 maart in het bijzijn van haar ganse gezin zachtjes ingeslapen.
Mama heeft niet veel tijd meer over. Ze zit nu aan de morfinepleisters en slaapt gemiddeld 20 uur per dag. De arts denkt dat het binnen nu en vier weken afgelopen zal zijn.
Eerlijk gezegd is het zowel een groot verdriet als een opluchting. We zijn met het hele gezin aan het einde van ons Latijn. De spanningen, de zorgen, het verdriet en het eindeloze afwachten beginnen hun tol te eisen.
Slecht en waardeloos als het klinkt, we hebben ons er inmiddels mee verzoend dat ze zal gaan. Het aftellen is begonnen...
Ik zorg voor mijn zoon van 15 jaar met oa. ASS, DCD, OCD en ADD. Hij is momenteel uit een depressie aan het klimmen. Met veel geduld en liefde lukt het ons om samen met hem een oplossing te vinden waarin hij zich goed voelt. Het gaat met ups en downs, maar niets is ons teveel om hem te helpen. Als hij maar terug gelukkig wordt.
Ik voel me een beetje schuldig dat ik zo denk, maar het moet me van het hart. Deze maand vol feestdagen heeft me aan het piekeren gezet. Rondom me zie ik mensen die luidkeels verkondigen hoe blij ze zijn dat ze deze maand zo weinig hoeven te werken. Welnu, ik ben drie jaar geleden noodgedwongen op prepensioen gegaan. Ook al deed ik dat met volle overtuiging om mijn partner beter te kunnen helpen, ik mis mijn job nog steeds. Ik deed dat heel graag en bovendien zorgde het voor de nodige afleiding. Maar goed, dat is waarschijnlijk een luxeprobleem. Ik zal maar niet klagen ...