Mijn moeder wordt 92 jaar, kan "nog lopen" en wil zeker niet naar een rusthuis. Anderzijds weet ze niet ze dat ze heel veel vergeet, wilt dat ik continue bij haar ben. Ik werk nog 3/5 en heb een gezin met 2 kinderen. Ik doe al haar boodschappen, was en plas en ga zo vaak mogelijk met haar eens wandelen. Maar ja, men heeft maar 1 moeder.
Johanna is gelukkig met succes geopereerd en moet morgen reeds uit bed.
Maar ik moet haar nu 2 maand missen wegens revalidatie en dat doet pijn aan mijn
hart. Maar we hopen dan dat ze terug thuis komt en weer een beetje kan stappen
zoals daarvoor! Wij laten de moed niet zakken!
Tot later !!
Mieke en alle vrienden.
Dit hartje komt juist op tijd, want Johanna heeft deze morgen haar heup gebroken en wordt morgen geopereerd, en dit op 87 jarige ouderdom.
Bedankt voor Jullie steun en ik lig zelf te bed met een long ontsteking.
Maar we houden de moed er in.
Spijtig dat ik er nu nog niet bij kan zijn.
Groetjes
We hebben een goeie week achter de rug, maar soms is het zwaar..... mama is zo punctueel en zit overal mee in, zal het wel lukken, gaan ze wel komen, gaat dit niet vervriezen, of gaan ze dat nog weten...... soms wel vervelend, de ene dag kan je het beter aanhoren dan de andere dag.
Gisteren naar een eetdag van zijn school geweest. En hij speelt dan honderduit met alle kinderen en ook anderen spelen graag met hem. Alleen dan moeten we toch even vertellen dat ze hem niet mogen optillen (vanwege zijn button). Uit ervaring weten we dat dit veel pijn kan doen aan zijn buikje, als hij verkeerd wordt vastgepakt.
Mij doet het dan pijn dat ik hem toch een beetje moet terughouden en zich niet voluit kan laten gaan in de groep kinderen.
Ik zorg voor mijn moeder die 88 jaar is en die niet naar een rusthuis wil. Waarom ? Ik vind dat ik dat het haar schuldig ben, zij hebben toen papa nog leefde veel voor onze kinderen gezorgd. Anderzijds heb ik ook nog een mentaal gehandicapte zoon, ook hij heeft aandacht en zorg nodig. Verder nog één kleinkindje, 1 dag per week.
Mijn zoontje werd in 2011 geboren met een VACTERL syndroom. Het grootste probleem was de onderbreking in de slokdarm. Hij heeft tijdelijk een trachea canule gehad en krijgt tot nu toe nog steeds sondevoeding via een buik-button.
Gisteren naar Ikea geweest. Mijn zus overleed bijna 2 jaar geleden aan de gevolgen van een auto-immuunziekte, de erfenis is rond en ze liet me €1000 na, om iets leuks mee te doen. Het fornuis en oven zijn al lang aan vervanging toe dus besluit ik om het geld toch aan iets praktisch uit te geven.
Mijn zoon is niet echt mobiel, maar logisch denken is geen probleem. Op de keukenafdeling vinden we al snel onze gading en trekken naar de klantendienst om alles op te halen.
Personeel mag niet helpen met inladen en volgens de verkoper weegt het allemaal niet zo zwaar. Thuis kan het niet geleverd worden want we wonen te ver weg.
Daar sta ik dan aan de auto met een loodzwaar pakket en bekijk de situatie. Mijn zoon is ondertussen overgeschakeld op zijn stok en geeft instructies. Ik krijg de doos halverwege de koffer, schuif de rolstoel onder het pak en mijn slim kind gebruikt zijn stok als hefboom zodat de doos niet wegschuift. We krijgen allebei de slappe lach, de doos hangt halverwege de rolstoel en de auto. Met een laatste krachtinspanning, en ik voel dat mijn werveltjes dit niet leuk vinden, overbrug ik het laatste stukje en de doos schuift in de koffer. De rolstoel demonteer ik en verdeel ik over de achterbank en glunderend vertrekken we naar huis.
Weer een overwinning! Ik zal nog wel enkele dagen rondrijden met de oven in de koffer wachten op een sterke ziel om het ding eruit te tillen ;-).
Mijn vrouw is reeds ziek van 1998.... maar laatste 3 jaar erg achteruit gegaan en bied ik haar de nodige zorg aan... niet altijd even makkelijk.
