Zij is mijn mama en intussen 86 jaar oud. Zij woont in een serviceflat zonder service. Ik doe dus haar boodschappen, ga met haar naar het ziekenhuis voor onderzoeken, doe haar was als ze opgenomen wordt, regel de verhuis als ze naar kortverblijf moet in het RVT, ga naar de bank voor haar enz.
We zijn ondertussen 3 maanden ver dat mijn echtgenote thuis gekomen is uit het ziekenhuis. Stilletjes aan beginnen we onze draai te vinden. Met vallen en op staan en ja, soms ook met woorden maar met nog meer tranen. Het is moeilijk voor ons beiden om het een plaatsje te geven. Natuurlijk is er hulp, zijn er praatgroepen en wat weet ik nog meer maar na 3 maanden geven we elkaar al schouderklopjes omdat we het samen al zover gebracht hebben.
Nu wordt er minder over de ziekte gepraat, we eten 's middags samen aan tafel nadat ik haar met een passieve tillift in haar rolstoel heb gezet. Ze houdt het nog maar een uurtje uit (o.a kanker in de botten) soms iets langer maar het is een begin en we genieten er samen van.
Ik ben een dagboek gestart, niet om het verloop van haar ziekte in te vermelden, maar omdat er toch bepaalde zaken door mijn hoofd spoken en vooral om mijn frustraties van mij af te schrijven. Mensen zijn er genoeg in mijn omgeving die vragen hoe het met mijn echtgenote gaat en 1x kan men eens beginnen over zichzelf, hoe men zich voelt, wat men voelt enz.....Een volgende keer laat ik dat achterwege want het gesprek wordt snel afgebroken, het interesseert de mensen eigenlijk niet, met de kans dat ze u de volgende keer straal negeren. Ik voel mij dan ook gelukkig als ik thuis kom en kan zeggen tegen haar dat ik die of die gezien heb en ze de groetjes krijgt. En dat is het enige dat telt voor mij.
Zorg voor echtgenote (na thrombose en verlamming) en voor zus (Alzheimer) beiden in Exalta WZC St. Vincentius Zaffelare
Omdat het om mijn partner gaat, en we reeds 50 jaar getrouwd zijn , en we altijd alle lief en leed samen hebben gedeeld
Ik ben Melissa en 34 jaar oud , ik zorg permant voor mijn man die longkanker heeft
Mama is 92 jaar, woont nog thuis. Ik ben de enige (broer en zus kijkt niet om naar mama) die voor haar zorgt. Ook nog verpleging,familiehulp, eten.. Ze heeft veel hulp nodig om nog thuis te kunnen wonen
Omdat ze mijn moeder is en ik haar zo lang mogelijk thuis wil laten wonen.
Betrokkene heeft momenteel niemand anders. Hij wordt 91 jaar en zit in echtscheiding waardoor hij zijn eigen woning moest verlaten en nu alleen woont en volgens medisch verslag hulpbehoevend is
