Heb ik laatst beweerd dat alle jaren op elkaar beginnen te lijken? Ja wadde....ik neem dat terug. Ik ga hier niet beginnen klagen hoor, we zijn nog gezond, we mogen terug buiten en dat doen we ook onder alle gestelde voorwaarden. Alle vakanties tot nu toe zijn gecanceled. Overal heb ik "vouchers" staan. Niet naar Barcelona...niet naar Duitsland en niet naar Cornwall in Engeland. Ik loer de ganse dag op internet naar geschikte locaties in het binnenland of eventueel buitenland als het maar in 1 dag bereikbaar is.
Van overal beginnen ze al een tweede golf van het virus aan te kondigen voor de nabije toekomst. We zien wel. Zolang we zelf maar gezond blijven, want thuis zou dat redelijk fataal kunnen zijn.
Hou jullie taai en gezond en tot later.
wij waren vroeger een koppel, maar nu helaas niet meer, door financiele problemen wonen wij echter nog samen. zo kan ik haar nog helpen met eten maken, schoonmaken, verzorging en boodschappen doen
Daar ik dit belooft heb aan mijn moeder en daar hij nog alleen woont.
Ik zorg voor mijn moeder van 83 jaar die momenteel nog alleen woont en beginnend dement is. Heeft bv regelmatig verwondingen en weet dan niet meer hoe dit gebeurd is. Is voor mij een evidentie om voor haar zo lang mogelijk te zorgen.
Ik heb al enkele jaren een lat-relatie met een man van 87j, die in Antoniushof woont. Er is slokdarmkaner met uitzaaiïngen vastgesteld. Sinds 3,5 weken woont hij nu bij mij ter verzorging...Nu even in Sint-Lucas voor comfortingreep, komt daarna weer naar mij...
In december 2019 is mijn echtgenote opgenomen in AZ RIVIERENLAND waar ze na een tijdje naar INTENSIEVE is gegaan.Longproblemen, na twee maal een hartmassage is ze er toch doorgekomen.Eerst een maand op intensievenadien een maand geneeskunde.Momenteel zijn we gelukkig nog voor CORONA naar huis kunnen komen.Jackie wordt thuis verzorgd
mijn man heeft platvoetjes, is hardhorig en lijdt aan dementie
als lid van uilenspiegel (patientenorganisatie) werden we plusvrienden
Zij is mijn mama en intussen 86 jaar oud. Zij woont in een serviceflat zonder service. Ik doe dus haar boodschappen, ga met haar naar het ziekenhuis voor onderzoeken, doe haar was als ze opgenomen wordt, regel de verhuis als ze naar kortverblijf moet in het RVT, ga naar de bank voor haar enz.
We zijn ondertussen 3 maanden ver dat mijn echtgenote thuis gekomen is uit het ziekenhuis. Stilletjes aan beginnen we onze draai te vinden. Met vallen en op staan en ja, soms ook met woorden maar met nog meer tranen. Het is moeilijk voor ons beiden om het een plaatsje te geven. Natuurlijk is er hulp, zijn er praatgroepen en wat weet ik nog meer maar na 3 maanden geven we elkaar al schouderklopjes omdat we het samen al zover gebracht hebben.
Nu wordt er minder over de ziekte gepraat, we eten 's middags samen aan tafel nadat ik haar met een passieve tillift in haar rolstoel heb gezet. Ze houdt het nog maar een uurtje uit (o.a kanker in de botten) soms iets langer maar het is een begin en we genieten er samen van.
Ik ben een dagboek gestart, niet om het verloop van haar ziekte in te vermelden, maar omdat er toch bepaalde zaken door mijn hoofd spoken en vooral om mijn frustraties van mij af te schrijven. Mensen zijn er genoeg in mijn omgeving die vragen hoe het met mijn echtgenote gaat en 1x kan men eens beginnen over zichzelf, hoe men zich voelt, wat men voelt enz.....Een volgende keer laat ik dat achterwege want het gesprek wordt snel afgebroken, het interesseert de mensen eigenlijk niet, met de kans dat ze u de volgende keer straal negeren. Ik voel mij dan ook gelukkig als ik thuis kom en kan zeggen tegen haar dat ik die of die gezien heb en ze de groetjes krijgt. En dat is het enige dat telt voor mij.
