Vandaag was een lastige dag. Met een emotionele, onbegripvolle moeder. Ik wil haar netjes verzorgen, dus waren we (met een kortingsbon) er even op uit getrokken om te kijken of er al een jasje was voor haar voor het tussenseizoen vorige donderdag.
Geen jasje naar haar zin te vinden in die winkel, maar ze had wel (wéér) een leuk bloesje gezien dat ze héél graag had gehad. Ik zeg "wéér" omdat mijn moeder haar kast volhangt met leuke bloesjes. Nu hangen er nog alleen maar winterspulletjes in. Haar valies met zomerspullen hebben mijn broer en ik samen amper dicht gekregen.
Toen mijn moeder nog alleen woonde ging ze élke woensdag naar de markt. En élke woensdag had ze wel iets gekocht. Dat was ook een groot probleem geworden: ma die geld maar uitgaf en aldoende niet meer toekwam om alle jaarlijkse rekeningen te betalen.
Ik wil kopen wat ze nodig heeft, geen dingen om bij te hangen in de kast....Ik wil dat ze netjes is en een nieuwe jas heeft ze wel nodig tegen het volgende seizoen. Maar we hebben nog tijd genoeg om daarvoor te zorgen...
Vandaag wilde ik naar Hasselt gaan om mezelf eens te verwennen voor mijn Valentijnsdag. Ik heb géén vriend en had al jaren géén parfum meer gekocht voor mezelf. Op advies van een vriendin heb ik daarom mezelf een presentje gekocht, omdat ik mezelf mag liefhebben en verzorgen (van nieuwjaarsgeld dat ik gekregen had van iemand). Daarna wilde ik mijn moeder meenemen op ziekenhuisbezoek bij haar zuster, die sinds een paar dagen in Hasselt in ziekenhuis ligt.
Het begon al toen we nog thuis waren. Dan zei ze dat ze nog niks gehad had zolang ze hier woonde....dat ze die bloes echt graag zag en zich wilde mooi maken. Dat die 30 euro er toch gemakkelijk af kon...Echt op mijn gemoed inspelen en dramatisch, emotioneel beginnen doen. Maar we hebben wél al vanalles gekocht voor haar: winterjas met dons in, twee nieuwe rokken van het nieuwe seizoen al en ook twee bloesen van het nieuwe seizoen al in januari, omdat ze naar een nieuwjaarsfeest met familie moest gaan, kousen......
Maar de voorbije jaren heeft ze in de zomer enzo altijd driekwart broeken gedragen en die hebben we allemaal weggedaan in het najaar omdat ze alleen nog rokken wil dragen gezien haar incontinentie. Dit betekent dat ik zal moeten investeren in een deel nieuwe rokken naargelang de seizoenen veranderen...En driekwart steunkousen ook. Verder wilt ze ook nog altijd dringend nieuwe bh's (ik zou daar eens echt een kijkje in moeten nemen, in die voorraad die ze heeft)
Enfin....mijn broer is even langsgeweest, ook getracht haar tot bezinning te brengen....Maar niets dat hielp.
Onderweg naar Hasselt was ze nog steeds boos en emotioneel. Ik heb gezegd dat de bon nog geldig is tot eind van de maand en als er bijkomend geld gestort is op de rekening ik nog eens met haar ga kijken. Hetgene in begin van de maand gestort is , is opgegaan aan de vaste kosten die ik maandelijks heb voor haar, waaronder het dagcentrum 2x per week. "Tegen dan is die bloes al weg", was haar "giftig" antwoord. ....We spreken hier over 1,5 week wachten nog....
Enfin.....vanavond is er uiteindelijk dan niet meer over de bloes gesproken....
Maar dat ze niet meer alleen kan , is in Hasselt nog duidelijk gebleken. Ze wilde aan een fruitwinkel een stuk pompoen kopen. Pompoenen en soep heb ik nog in de diepvries , dus ik begreep niet goed de vraag waarom. "ah, om op te eten, met stukjes" zei ze. Toen viel mijn euro dat ze pompoen verwisselde met meloen.....
Eenmaal thuis belde ze ook naar andere zusters van haar om hun op de hoogte te brengen van ons ziekenhuisbezoek aan haar zuster. Ze hebben twee maal bij mijn tante bloed getrokken: toen ze binnenkwam en vandaag. Mijn moeder aan de telefoon maar vertellen dat ze bloed had bijgekregen. Gelukkig had ik me vlakbij haar gezet, zodat ik dat kon corrigeren telkens.
Soms heb ik het gevoel dat ik oren en ogen tekort heb....om haar in het oog te houden, om te luisteren wat ze verteld tegen anderen....
Maar het meest heb ik hartpijn als ze zo emotioneel is en doet alsof ik haar tekort doe. Terwijl ik alles in het werk stel om haar een "leuke, goede ouwe dag" te geven, dicht bij haar familie (mijn broers) en daarnaast ook nog eens haar familie bezoeken als het kan.
Er zijn zovele redenen dat ik voor mijn man zorg. Maar vooral, omdat hij een stuk van mij is. Ondanks dat het soms zwaar is, blijft hij mijn beste maatje!
Triestige dag!
VALENTIJN ! FEEST VAN DE LIEFDE !
Johanna in het ziekenhuis met gebroken heup en ik thuis in bed met zware bronchitis.
Ik stel mij het feest der liefde wel anders voor!
In ieder geval, aan U allen, op de een of andere wijze, een GELUKKIG VALENTIJNSFEEST !!
Andre V.
Mijn moeder wordt 92 jaar, kan "nog lopen" en wil zeker niet naar een rusthuis. Anderzijds weet ze niet ze dat ze heel veel vergeet, wilt dat ik continue bij haar ben. Ik werk nog 3/5 en heb een gezin met 2 kinderen. Ik doe al haar boodschappen, was en plas en ga zo vaak mogelijk met haar eens wandelen. Maar ja, men heeft maar 1 moeder.
Johanna is gelukkig met succes geopereerd en moet morgen reeds uit bed.
Maar ik moet haar nu 2 maand missen wegens revalidatie en dat doet pijn aan mijn
hart. Maar we hopen dan dat ze terug thuis komt en weer een beetje kan stappen
zoals daarvoor! Wij laten de moed niet zakken!
Tot later !!
Mieke en alle vrienden.
Dit hartje komt juist op tijd, want Johanna heeft deze morgen haar heup gebroken en wordt morgen geopereerd, en dit op 87 jarige ouderdom.
Bedankt voor Jullie steun en ik lig zelf te bed met een long ontsteking.
Maar we houden de moed er in.
Spijtig dat ik er nu nog niet bij kan zijn.
Groetjes
We hebben een goeie week achter de rug, maar soms is het zwaar..... mama is zo punctueel en zit overal mee in, zal het wel lukken, gaan ze wel komen, gaat dit niet vervriezen, of gaan ze dat nog weten...... soms wel vervelend, de ene dag kan je het beter aanhoren dan de andere dag.
Gisteren naar een eetdag van zijn school geweest. En hij speelt dan honderduit met alle kinderen en ook anderen spelen graag met hem. Alleen dan moeten we toch even vertellen dat ze hem niet mogen optillen (vanwege zijn button). Uit ervaring weten we dat dit veel pijn kan doen aan zijn buikje, als hij verkeerd wordt vastgepakt.
Mij doet het dan pijn dat ik hem toch een beetje moet terughouden en zich niet voluit kan laten gaan in de groep kinderen.
Ik zorg voor mijn moeder die 88 jaar is en die niet naar een rusthuis wil. Waarom ? Ik vind dat ik dat het haar schuldig ben, zij hebben toen papa nog leefde veel voor onze kinderen gezorgd. Anderzijds heb ik ook nog een mentaal gehandicapte zoon, ook hij heeft aandacht en zorg nodig. Verder nog één kleinkindje, 1 dag per week.
Mijn zoontje werd in 2011 geboren met een VACTERL syndroom. Het grootste probleem was de onderbreking in de slokdarm. Hij heeft tijdelijk een trachea canule gehad en krijgt tot nu toe nog steeds sondevoeding via een buik-button.
