Vader kent niks van administratie en kan ons moeder nergens naar toe brengen, moeder is ook licht hulpbehoevend, ik ben op brugpensioen dus doe ik alle administratieve zaken en licht huishoudelijk werk op momenten dat de professionele hulp niet aanwezig is.
Mijn partner met wie ik al 32 jaar samen ben heeft een jaar geleden een zware cva gehad. Hij is sinds begin augustus definitief terug hier thuis. Hij gaat nog dagelijks ambulant revalideren. Zijn rechterkant is aangetast. Stappen begint wat te gaan maar zijn arm laat het afweten. Hij heeft afasie en is cognitief nog niet helemaal ok.
Omdat zij mijn partner is;
omdat ik haar graag zie;
omdat we samen al een mooi parcours hebben afgelegd en het einde is voorlopig nog niet in zicht;
omdat we samen sterk zijn...
Wij lopen al maanden naar de kliniek, omdat ik er een beetje(veel) gefrustreerd van werd heb ik naar de huisarts gebeld en gezegd dat dit allemaal niet uithaald. We worden van het kastje naar de muur gestuurd. Ik vroeg dan aan haar of ze kon zorgen dat va naar de diabetiskliniek kon gaan, na twee dagen kreeg ik bericht dat we mochten komen. Een nieuwe wereld ging open, we werden direct verdergeholpen, zijn nu echt waar we moeten zijn, alle dokters werken daar samen zodat we niet van de ene naar de andere moeten lopen. Waarom men ons niet eerder doorverwezen heeft en die vraag van mij moest komen? Omdat wij dan niet meer bij de andere dokters moeten langskomen? Zodat zij een klant verliezen? Er is nog veel werk aan de winkel.
Moeder is dan toch in woonzorgcentrum sinds maandag. Ze heeft het er heel moeilijk mee en denkt telkens we op bezoek komen dat we haar terug mee naar huis zullen nemen. Hoe ga je er mee om en hoe lang duurt zo een aanpassing?
We gaan het ouderlijk huis verkopen en vragen ons af hoe we haar dit moeten vertellen. Wachten we tot ze wat aangepast is of praten we er met haar nu al over.
Voor ons ook moeilijk om moeder zo emotioneel te zien...ze weent niet maar je ziet aan haar gezicht...lip trilt en ze is stil en kijkt je verdrietig aan.
Omdat bij mijn echtgenote (61 jaar) sedert een aantal jaren jong dementie werd vastgesteld.
Bepaalde zaken kan zij nog zelfstandig doen, bij andere dient ze geholpen te worden.
Vandaar de zorg.
Huwen doe je voor het leven, in goede en kwade dagen, dit zonder voorwaarden te stellen.
Mijn ouders zijn nu beiden 81 jaar en zijn niet meer zo mobiel. Vooral mama gaat pijlsnel achteruit en papa kan die zorg niet alleen aan. Ik nam heel wat taken over en ben er in geval van nood omdat we ook niet zo veraf wonen
