Ik zorg voor mijn vader omdat ik dat zelf zo wil en altijd beloofd heb aan mijn ouders om voor hen te zorgen. Zij hebben dat geweldig gedaan toen ik klein was en hen nodig had. Nu heeft mijn vader mij nodig want mijn moeder is nog maar pas overleden.
Ik zorg voor mijn 94-jarige moeder die nog zelfstandig woont in een bejaardenwoning. Ik woon in dezelfde gemeente, met de bus een half uur ver. Ik ben zelf op invaliditeit gesteld na een ongeluk maar kan nog net een aantal zorgtaken voor haar opnemen, naast professionele hulp. Ik ben alleenstaande met 1 volwassen dochter.
Mama is mentaal achteruit gegaan. Vanuit medische hoek komt er niet veel hulp. Ik heb het gevoel dat sommige artsen ver af staan van de dagelijkse realiteit, die heel onvoorspelbaar is. We hebben best veel fijne uren samen en dan plots slaat het om, niet willen communiceren, niet aan tafel willen komen, uren zwijgend zitten mokken, me dan de meest kwetsende dingen voor de voeten gooien. En uiteindelijk voor de zoveelste keer dreigen met zelfdoding. Ik ben van job veranderd, werk nu dicht bij huis met 8 fijne collega's. Ik doe minder uren, het werk is beter georganiseerd en daardoor kan ik mijn tekort aan nachtrust overbruggen. Er is andere thuishulp, die er is op de afgesproken momenten en voor mij eens een extra portie soep maakt. Toen ik er bijna onderdoor zat, besliste ik de draaglast te verminderen en draagkracht te vergroten door samen met anderen de zorg, maar ook mijn werk buitenshuis te delen en dat werpt zijn vruchten af, zelfs financieel, want nu gaan mijn ereloonnota's op tijd de deur uit. Aan alle mantelzorgers veel moed en sterkte, aan iedereen die het beleid maakt: graag respect voor ons betonen.
Ik heb maar één moeder. Mijn moeder heeft altijd voor mij gezorgd, nu is het mijn toer.
Al 10 jaar heeft mijn echtgenoot uitgezaaide prostaatkanker.
Het laatste jaar is zijn toestand erg achteruit gegaan.
Hij heeft uitzaaiingen in de botten, wat gepaard gaat met pijn en koorts.
Hij is beperkt in zijn mobiliteit en moet veel medicatie nemen om de pijn te onderdrukken.
Mijn echtgenote meerdere malen geopereerd - heeft twee heup prothesis en een linkerknie prothesis en kan zich moeilijk verplaatsen en niet lang blijven rechtstaan.
Ik zelf ben daardoor verplicht in te staan voor de keuken: ontbijt, middagmaal, avondmaal e.d.. Ook mijn echtgenote overal te begeleiden e.d..
omdat ze gehandicapt is sinds een ongeval en ze is mijn echtgenote
