Ons moeder kreeg begin 2007 de diagnose borstkanker te horen; tegelijk dat het gezwel niet chirurgisch verwijderbaar was en chemotherapie en bestraling slechts uitstel van executie waren. Ze heeft meegewerkt als proefpersoon aan ontwikkeling medicijn in tabletvorm dat nog steeds, meen ik, in experimentele fase is. Ze kreeg dus eigenlijk te horen dat ze terminaal ziek was en dat op 68-jarige leeftijd na voor haar zieke ouders zussen en broers gezorgd te hebben (allen overleden aan kanker: haar twee broers nota bene in 2007 zelf na elkaar). in 2010 eerste maal diagnose hersentumoren en begin 2012 opnieuw hersentumoren. Overal kanker en bekaf door bestraling en klassieke chemo.
In mei 2012 is palliatieve thuiszorg opgestart. Ons moeder wist van in begin dat ze het niet ging overwinnen, maar heeft bijna 6 jaar tegen terminale kanker gevochten.
Is verhuisd 2007 met ons vader van grote villa platteland naar appartement stad. Alles door kanker. M'n gezin, echtgenote en ikzelf hebben zo snel mogelijk ons huis verkocht en zijn begin 2010 in de buurt gaan wonen (ander huis gekocht; compleet andere regio, andere school etc., maar alles héél graag gedaan).
Samen er alles aan gedaan om die 6 jaar intensief samen te delen: kleinkinderen betekenden zoveel vreugde. Niks geklaag bij ons moeder (wel enorme pijnen), doorbijten er het beste van gemaakt tot laatste levensdag einde 2012.
Hoop en wanhoop: hoeveel tijd nog?
Overleden thuis op 72 jaar in bijzijn echtgenoot en haar kinderen (waaronder mezelf).
Voor mezelf tot nu toe de dankbaarste periode in m'n leven (ben 50j).
Nog zoveel vreugde en leven mogen delen. Heeft gevochten voor haar leven.
Ik ben een dankbaar kind.
Ik zorg voor haar omdat ik mezelf verplicht voel hetzelfde te doen wat ze ooit voor mij gedaan heeft,gewoon er te zijn en te helpen waar nodig
ik zorg voor twee personen mijn mentale gehandicapte zus en mijn moeder
ik zorg voor men omdat ik dit doe uit gelovige overtuiging
hartelijk dank voor de hartjes
half okt mijn 75ste verjaardag met kinderen en kleinkinderen (een deel via Skype)gevierd, mooi weer, rusten en een prachtige sterrenhemel ik heb genoten
29 okt mijn man klaagt over hevige buikpijn en gaat bewusteloos ; een spoedoperatie red zijn leven ( een geperforeerde darm )reden een gezwel gevolg van Khaler?
vandaag 27 nov mijn man verjaard (76) en hersteld goed zijn verjaardag vieren wij zondag in goede en kwade dagen samen
Het is mijn echtgenote en ondanks haar dementie hou ik van haar, ik verzorg haar liever thuis dan dat ze in een home zou zijn. Voor mij zijn die homes vergeetputten ne verloop van tijd als de dementerende meer en meer vergeetachtig word verminderd door gaans het bezoek aan hen met als reden ze weten het toch niet meer dat we geweest zijn.
Het is mijn eerste liefde, en echtgenoot sinds 51jaar, hij is het waard want hij is zo lief en altijd heel bekommerd geweest voor mij en de kinderen. wat hem zo zwaard uitvalt is dat hij nu niets meer kan doen, in het algemeen en voor zijn familie.
wat voor mij heel moeilijk te aanvaarden is dat ik alles heb moeten loslaten.
Liefde, vreugde en dankbaarheid :-) en nog altijd een groot gemis.
Toen ik 27 jaar was werd mijn tweede kind geboren: een jongen met Down Syndroom.
Hij gaat overdag naar een dagcentrum. Hij heeft veel hulp en zorg nodig in zijn dagdagelijks leven, hij spreekt bijna niet en heeft een oogafwijking (keratoconus) waardoor hij heel slecht ziet.
Mijn moeder en tante zijn beiden 80+ en kunnen door hulp van mij ( administratie - boodschappen - gezelschap ) en een verpleegster ( algem. hygiene ) nog zelfstandig wonen in hun huis
