Tijd voor een update. Volgende vrijdag nog eens voor een weekje naar zee met ziekenzorg. Ik kijk er naar uit. Alles gaat goed hier, maar een weekje weg is toch altijd meegenomen. Uit ervaring weten wij wat ons te wachten staat.
Ik zorg voor mijn beide ouders: 89 en 90j die allebei door hun hoge leeftijd niet zelfstandig meer kunnen functioneren. Daar ik bij hen inwoon, kunnen ze nog thuis blijven wonen.
Mama viel en brak een rib dus kon ze papa s morgens niet helpen uit bed te komen .Sinds paar weken hebben ze s morgens de verpleegster ! 1 st hulp aanvaarding wat een overwinning ! Sinds deze week ook s avonds hulp van de verpleegster , en mama vraagt telkens wel hulp bij zei de verpleegster me ... Maar papa die niet meer mobiel is 'trekt nog altijd zijn plan' zegt hij ... Owee als er niemand in de buurt is dan zit ie wel vastgekluisterd aan zetel of bed DUS die koppigheid blijft !!! Afin ben al blij met de verpleegster die 2x komen mag !
Mijn moeder heeft altijd goed voor mij gezorgd, dus ik doe graag iets voor haar. Ze heeft behoorlijk wat fysieke problemen en beginnende dementie. Het kan nog net thuis, met veel hulp. Ik ben bij haar ( in Heusden-Zolder) van zondag 4 uur tot maandagavond 9 uur; sinds 2008. Verder regel ik alle hulp etc. Mijn zus komt 3 of 4 x/week.
Zij is uitgedoofd,
zoals een stoomlocomotief
waar men geen kolen meer
op het vuur gedaan heeft.
Mensen met dementie die doven langzaam uit, zowel geestelijk als lichamelijk.
Op 16/08 om 6.30H heeft mijn vrouw het tijdelijke met het eeuwige geruild. De laatste 10 dagen was ze opgenomen in het H. Hart ziekenhuis te Leuven tot dan toe was ze altijd bij mij. Mijn grootste troost is dat ik die zondag morgen bij haar sterfbed aanwezig was.
En laat gerust Jullie reacties kennen; Ik kijk er naar uit.
André
Het laatste station is nog het laatste niet. Johanna is alleen opgenomen in het WOON EN ZORG CENTRUM(WZC) en ik thuis.Ik mag niet binnen volgens de wetgeving. En dat doet heel veel pijn. Maar dat is nog niet alles, want na 8 dagen waarin zij zich geleidelijk inleefde in de groep, is zij terug met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Nu weer bang afwachten. En probeer, maar het is verdomd lastig, verder gelukkig te zijn met de kleine dingen des levens .En denk zo nu en dan eens aan ons !
Groetjes van André.
het is mijn moeder en zij heeft 2x 3jaar in WZC geweest waar ik haar achteruit zag gaan ipv stabiel te blijven. Nu zij bij ons is, is ze verbeterd en komt ze weer tot leven en haar zo te zien doet ze deugd
Beste mensen,
Eerst en vooral aan allen dank die mij een hartje toestuurden. Een paar dagen geleden is mijn pa begraven, het laat een vreselijke leegte achter. Mijn moeder gaat er sterk op achteruit. Geen moeite is mij teveel om haar te helpen. Mijn pa is thuis kunnen sterven, ik waakte 7 dagen en 6 nachten bij hem, ik was er zeker van dat hij het aanvoelde.
Ik regelde de begrafenis, schreef een tekst aan hem, iedereen vond het heel mooi, iedereen vond mij heel sterk.
Ik ben helemaal niet sterk, ik moet verder, er is geen andere mogelijkheid, en het verdriet is heel groot. Het feit dat hij al oud was en een mooi leven gehad heeft, helpt mij momenteel niets.
