Daar ik jaren geleden voor mijn beide grootouders heb gezorgd en weet wat het is om hulp nodig te hebben als men ziek wordt en jezelf niet meer kunt behelpen.
Ik vind het niet meer dan normaal mijn man te helpen als dat nodig is.
Omdat de dochter van mijn schoonmoeder geen tijd wil vrijmaken voor haar moeder. Mijn schoonmoeder heeft altijd klaar gestaan voor haar en haar kinderen, nu ze ook eens iets terug kan doen is dit teveel voor haar. Mijn schoonmoeder wordt morgen 94 jaar en ik wil samen met mijn man haar zo'n mooie tijd mogelijk bezorgen.
Ik help bij mijn ouders met hetgeen zij niet meer kunnen, neem er nu zorgverlof voor en heb er nog geen moment spijt van gehad.
De chemo die mijn echtgenoot gehad heeft, heeft slechte maar ook goede cellen kapot gemaakt, mijn vrouw is niet meer zoals vroeger voor die chemo (altijd moe en heel veel slapen)
Ik had haar gezegd dat ik vandaag niet langskwam en toen mijn taak voor school af was, belde ik haar om te vragen of ik toch mocht langskomen: een wandelingetje voor mij. Ze was naar Blokken aan't kijken, ze heeft die tv nog niet lang. Ik dacht dat ze het wel gezellig had, ze zei dat ze pijn had en dat ze haar moeder gaat bezoeken. Ze zal goed slapen vannacht, dacht ik en was na een kushandje weer weg, in gedachten verzonken...Ik dacht vooral: nu gaat alles goed.
Mijn moeder heeft zwaar hart en nierfalen en parkinsonisme en atrofie van de hersenen. Kan eigenlijk niet meer voor zichzelf zorgen zonder hulp.
Ik neem alles op mij behalve haar "toilet" maken daar omt elke dag de verpleging voor. Ik woon boven haar en sta dag en nacht 7 op 7 klaar.
mijn vrouw is door een fietsongeval verlamd /dwarsleasie
ik hou van mijn vrouw en dus zorg ik voor haar.
