Mijn schoonvader overleed afgelopen december, hij verzorgde tot dan toe mijn dementerende thuiswonende schoonmoeder, die taak neem ik nu over.
winterperiode is toch slecht. Kan niet naar buiten omdat het te slecht weer is daardoor ook minder mobiel en gaat het ook sneller achteruit. hebben haar tijdje geleden paar vragen gesteld en op de meeste kon ze niet correct antwoorden.kwam wel hard aan voor mijn man. Ik heb zelf jaren in de zorg gewerkt met dementen dus weet hoe het is. heb ondertussen ook mijn laatste grootmoeder moeten afgeven, (was ook dement) weegt nog altijd zwaar door.
mij vrouw heeft alsheimer en vergeet veel ik moet veel beredden de goesting om nog iets te doen is er uit wij gaan s,middag ga eten in de braambeier van het ocmw het gaat niet meer om eten te maken en om de 2weken komt er een kuisvrouw.Als ik er niet meer moest zijn ,ze zou naar een rusthuis moeten
omdat het men ouders zijn, ze zijn nog van de oude stempel en willen geen vreemden in huis.ze zijn ook beschaamt om zich bloot te geven aan vreemden en het ander geslacht. ik zorg nl voor hygiëne,Wassen wondzorg Docters activiteiten. Maar nu dat men zus kanker heeft, wordt de zorg weer groter.zus in september overleden.
Ik zorg nu zo n 8 jaar voor mijn man binnenkort moet ik een zware beslissing nemen de verzorging voor hem word zwaar de volledige opneming in een verzorging huis komt dichterbij nu gaat ie een paar dagen naar een dagzorgcentrum
Zijn er nog mensen op het forum die met dezelfde ziekte te maken hebben alvast bedankt
Vandaag vier ik mijn dertiende verjaardag ...als mantelzorger voor mijn man. We hadden ons "jonge leven" wel anders voorgesteld....We hebben samen met onze kinderen een lange en moeilijke weg afgelegd en er zullen nog vele obstakels volgen. Ondanks de pijn, de gedrogeerdheid t.g.v. medicatie, de verlammingen en de benauwdheid die ons dagdagelijks leven telkens opnieuw bepalen slagen we erin om van de kleine, dagelijkse dingen enorm te genieten!!!
Mantelzorger ben je al lang voor je het zelf beseft. Als partner is het toch normaal om mekaar te helpen waar het nodig is. Zonder je het weet ben je jaren bezig. Nu is het wel écht mantelzorg, niet altijd gemakkelijk, maar ik doe dit vanuit mijn hart en zo heb ik ook veel voldoening van mijn werk. Mijn man gaat 3 dagen naar het dagcentrum, zodat ik even wat ademruimte heb om andere dingen te doen. Als hij thuis is zorg ik graag voor hem, bij ons gaat het om de basisbehoeften. Men man heeft ook een SP- sonde sinds 2 jaar en dat geeft ook zijn zorgen. Hij kan bijna niet meer stappen en spreken en na 1 of 1,5 uur is hij aan slaap toe. Hij slaapt in een ziekenhuisbed in de living en ik slaap boven met de babyfoon, zodat ik alles hoor. Waar wij van genieten is samen aan tafel eten . Samen koffie drinken. Met de rolstoel dichtbij een wandeling maken in de natuur. Alert zijn voor een vogeltje of een paard of koe. De kinderen en kleinkinderen zien. En vooral de knuffels zijn van ontelbare waarde! Ik ben elke dag dankbaar omdat ikzelf gezond ben en nog veel energie heb om voor men lieve man te zorgen.
Ik hoop dit zo lang als het mogelijk te kunnen doen. Ik heb goede buren en zeker niet eenzaam.
Ik zorg voor mijn man die een variant heeft van de ziekte van Huntington
