T is lang gelede dat ik hier nog iets gepost heb.
Mijn vader heeft zijn strijd op 24/02/2018 verloren. Hij is thuis vredig ingeslapen.
Ik mis hem verschrikkelijk maar langs de andere kant gun ik hem ook zijn rust nu.
We hebben hem al die tijd thuis kunnen verzorgen en dat biedt ook wel wat troost.
Ouders beide zorgbehoevend. Pa gehandicapt, heeft maar 1 been is 88. Ma is dement en is momenteel in rusthuis. Doe voor pa de was,winkelen ,eten maken. voor ma de was. En natuurlijk dagelijks op bezoek .zelf heb ik fibromyalgie en probeer nog 2 dagen te gaan werken in kinderdagverblijf.tussen de ritren in moet ik gaan rusten .
iemand had mijn moeder verhuisd van Antwerpen (waar ze altijd woonde) naar Beveren, er werd niet meer naar haar omgekeken...weinig bezoek want alle familie woonde in het Antwerpse...ze kwijnde weg, ik ben haar gaan terughalen en heb haar in RVT vlakbij...sindsdien is ze terug opgefleurd, ...ik doe de was, hou haar gezelschap, ga winkelen
Het lukt eindelijk wat beter om om te gaan met de vervreemding van mijn vader.
Mijn echtgenoot heeft op 50 jarige leeftijd de diagnose Parkinson gekregen. Intussen zijn we 15 jaar verder en is hij alsmaar zorgbehoevende geworden. Ik zorg voor hem omdat dat de enige manier is waarop hij nog wat levenskwaliteit heeft. Er is ook geen enkele voorziening waar hij de juiste zorgen kan krijgen (gezien zijn leeftijd)
Ik wil mijn ouders zo lang mogelijk helpen. Ik voel me verantwoordelijk. Zij hebben altijd voor mij gezorgd. Nu wil ik er zijn voor hen.
