Moeder Astrid nov. 2019 80 jaar - antisociale persoonlijkheidsstoornis (ASP)
Mijn zus Karin - dec. 2019 58 jaar en ik sep. 2019 60 jaar zorgen beiden uit liefde, genegenheid, respect,... reeds een aantal jaar voor moeder
Bezoeken haar elk 2 a 3 X per week: ma, di, do, vr en za ofwel zo
De laatste tijd wordt het erg moeilijk.
Mijn moeder heeft 92 jaar en is moeilijk te been. Ik doe de boodschappen met haar, help mee in het huishouden, doe de was en onderhoud de tuin. Mijn moeder kan niet meer zelfstandig op straat komen.
Mijn moeder is 95 en woont sinds 2013 bij me in. Ook mijn vader heeft nog een 5-tal maanden in mijn appartement gewoond maar hij is overleden in 2013 op z'n 99ste verjaardag. Mama heeft zoveel voor mij gedaan, waarom zou ik haar nu niet bijstaan.
mijn schoonvader is hartpatiënt en hoog bejaard ,woont inhet huis naast ons
de tante waarvoor ik zorg is compleet hulpbehoevend, heeft geen kinderen en is opgenomen in een WZC waar ik haar zeer frequent bezoek en alle zorgen op mij neem die door het personeel niet kunnen opgenomen worden
Na een plotse longembolie heeft mijn papa een blijvende verwardheid er aan over gehouden. Voordien was hij nog perfect zelfstandig. Ik help hem om zo zelfstandig mogelijk te blijven functioneren.
Mijn zoon is sinds z'n 16e psychiatrisch patiënt.
Hij kan niet volledig alleen functioneren, is nu 37 jaar en al die jaren is dit een zware domper op ons leven.
Hij heeft geen broers of zussen, enkel mij nog.
Wij hebben enkele moeilijke weken achter de rug. Er is geen ziektebeeld en nog steeds de hoop dat hij volledig zal genezen. Helaas, dit zal nooit gebeuren. Beteren ja maar genezen nee. De spraakstoornis maakt het nog eens zo moeilijk. Zoveel willen zeggen en niet kunnen. Ik hoop door Logo hem nog wat verder te brengen, we zien wel.
Voor mij is het moeilijk omdat ik iedere keer, wel 10 keer op een dag hetzelfde moet zeggen, van nee dat zal misschien niet meer lukken, nee dat ook niet meer... moeilijk en het verdriet van wat is geweest wordt enkel groter. De toekomst wordt koffiedik kijken. Hij aanvaardt ook de hulpmiddelen niet, wil geen rolstoel, geen scooter, geen oppas, geen dagcentrum, niets hij wil enkel genezen, en opnieuw zijn zoals vroeger. De positieve noot is dat we elkaar nog steeds graag zien, dat hij lief is en dat hij zoveel moed en koppigheid heeft, misschien heel misschien brengt hem dat waar hij wil komen....
Liefde en moed voor alle mantelzorgers
Anja
