Mijn mama heeft heel haar leven onbaatzuchtig voor anderen gezorgd.
Zij was kinderverpleegster. Na haar pensioen deed ze aan vrijwilligerswerk op een palliatieve eenheid (tot haar 80 jaar!), ze hielp op de pastorij, was altijd een helpende hand in de verenigingen waar ze in was.
Nu is het onze tijd om haar in de watten te leggen.
mijn echtgenote verliest progressief haar geheugenfuncties en is stilaan niet meer zelfredzaam. begin vorig jaar kreeg ze de diagnose Alzheimer, nadat die evolutie vermoedelijk al enkele jaren bezig was.
Sinds het overlijden van mama en gezien zijn leeftijd, help ik waar ik kan.
Ze is mijn partner en onderschat de impact die haar ziekte op ons samenleven heeft. Daardoor weigert ze alle hulp van buitenaf. Ze vindt dat we sterk genoeg zijn om onze boontjes zelf te doppen.
mijn vader heeft op 9 april een herseninfarct gekregen. zijn herstel verloopt goed, maar zal blijvende ondersteuning nodig hebben, en we hebben voor hem een aparte plek gemaakt in onze woning, zodat hij toch nog prive heeft, maar wel ondersteuning
Ten gevolge kanker, kan zij niet meer instaan voor bereiding van maaltijden, poetsen, strijken, was ophangen e.d. deels door Chemo behandeling + bijna permanente pijn (zenuwpijn)
Heeft behoefte aan hulp bij correct innemen medicatie, kan niet meer zelfstandig verplaatsen met auto (med. laat dit niet meer toe)
Ik zorg met liefde voor mijn bejaarde moeder. Mijn moeder heeft ook voor haar moeder gezorgd tot deze overleed op 96-jarige leeftijd.
Hij kan niet meer naar zijn woning op het 4 de verdiep zonder lift.
Ander alternatief is in een rustoord wonen. Hij is hiervoor nog veel te jong en hopelijk kan hij in de toekomst naar een serviceflat.
