Het heeft een tijdje geduurd, maar hier ben ik weer met een update. Sinds de laatste keer dat ik hier iets gepost heb, is Jan nog verder afgetakeld. Het is moeilijk om te vatten. Wat gaat de tijd toch snel, veel te snel! Soms wou ik dat ik de tijd kon terugdraaien, terug naar toen er nog niets mis was met Jan. Ik heb het nog steeds moeilijk om te accepteren dat hij ziek is. Zal die acceptatie er ooit komen?
ik wist niet dat er zoveel mensen mantelzorgers zijn , waarbij ik mezelf ook mag noemen . Het is zwaar maar je zet toch door ten koste van je eigen omdat je toch niet wilt opgeven ervoor te zorgen .ik bewonder jullie allemaal voor je inzet ,xxx
Op 1 april gaan we voor de tweede keer voor enkele dagen naar Domburg (Nederland). Volledig op eigen houtje, zonder verpleging, zonder hulp van buitenaf. Mijn echtgenote is dermate verbeterd dat dit nu kan. Er is zelfs al een vakantie in Oostenrijk geboekt voor september. Een leuk hotel gevonden dat al prijzen heeft gewonnen voor zijn toegankelijkheid. Mooie vooruitzichten dus. Het fietsen is ook weer opgestart en op muzikaal vlak komt er ook wel wat los. Positieve update vind ik dit.
Lieve MA-ZOers
Morgen is de begrafenis van mijn Lieve Johanna !
Bid of denk even aan ons .Dit zal voor ons , maar vooral voor mij een
ware steun zijn !
Rust zacht Lieve schat !
Het is mijn moeder ze is 91 jaar ze ziet niet goed en hoort niet goed ook de ouderdoms kwalen zijn aan de orde .
Omdat hij mijn man is , en als je trouwt elkaar toch beloftes aflegt , door dik en dun .maar het is verdomd zo zwaar , alles valt weg , vrienden hebben we niet omdat we een zaak hadden en altijd maar werken (warme bakker) soms weet ik geen raad meer . het is altijd de ene tegenslag tegen de andere en altijd ernstige ziektes
Na 01/02 nu 12/03
Het jubileum feestje in intieme kring is goed verlopen en ons Johanna was zeer tevreden.
Maar kort daarop is zij ziek geworden van een long oedeem en heeft op Vrijdag 18 Maart
de strijd moeten staken Het hart heeft het begeven en zij rustig met mij, hand in hand ,
van ons heen gegaan! Na bijna 16 jaar mantelzorger (zelf hart lijder) ben ik; spijts het zware verlies , toch fier voor de zorg die ik mijn dierbare heb kunnen geven !
En dat, hoewel het heel pijn doet, helpt mij om dit verdriet te dragen .
Het weze voor U allen een aanmoediging om Uw taak als mantelzorger verder te
blijven uit oefenen.
Rust zacht Mijn Aller Liefste Johanna !
Andre Vanmeirhaeghe
ondertussen ben ik zelf voor de 3de x geopereerd aan de rug.
zware operatie deze keer, met nu 6w platte rust...
De vorige keren heb ik zelf voor ons moeder gezorgd (er is toch geen werk aan)
Nu op doktersadvies is ze voor enkele maanden in kortverblijf.
De laatste 3 md verging ik van de pijn, tussenwervel was heel weg, en de wervels zwaar ontstoken. Elke stap of beweging deed vreselijk pijn, en toch heb ik voor 100% verder voor ons moeder gezorgd. ben ook alleenstaande moeder.
Ons moeder moet ik niet op hulp rekenen
plannen maken, dingen op een rijtje zetten, administratie bijhouden, problemen oplossen beslissingen nemen, dagelijkse dingen doen lukt haar allemaal niet meer.
Maar er is toch geen werk aan.
Nieuwjaar. . gaat heel de familie samen vieren, ons moeder en ik zitten hier alleen, maar er is niets aan de hand hoor. Ik voel me totaal uitgesloten.
En dat is hoe dan ook NIET OK! Mijn spieren zijn betonhard van de stress, door uitsluiting, geen empathie en steun bij de zorg.
Ze is tot de dag dat ik zelf opgenomen werd hier gebleven, zelfs al haar spullen heb ik ingepakt met helse pijnen (niemand had tijd) Ons moeder heeft nochtans altijd hard gewerkt voor iedereen, en zelf heb ik ook altijd gedaan wat ik kon
Sommige familieleden zijn zelfs nog niet op bezoek geweest, sinds ik plat lig.
In nood leer je echt je vrienden kennen!
Ons moeder heeft er niet voor gekozen om haar partner te verliezen, ze heeft er niet voor gekozen ziek te worden.....ze was gelukkig hier.
Ik kan niemand verplichten om voor haar te zorgen maar.....
quote van els: "dat ze je dwarsbomen en treiteren omdat hun ego niet kan verkroppen dat jij wel voor je moeder wil zorgen en zij het niet willen of kunnen?
Dat went niet. "
Dat is ook zo, en niemand heeft dat recht!
Sinds een maand heeft papa zijn stekje in een wzc , aanvankelijk met tegenzin maar nu begint hij toch in te zien dat dit de beste oplossing .
In 2 maand tijd voor zijn opname in het wzc waren er 2 zh-opnames en opeens ging t heel snel , met een MMS score van 16/30 kon het niet verder en na de laatste zh opname moest hij bed houden van de arts ! De vpk kwam dan ook al 3 X/dag , mama vermagerde in die maanden 11 kg want ze had geen rust ,zelf liep ik ook op mijn toppen 2 huishoudens en gaan werken was steeds moeilijker te combineren...
Nu zijn we dus maandje verder mama bloeit terug open , papa was heel eisend tov haar hoor ik nu ... Gelukkig is hij tegen de verzorging steeds vriendelijk maar wij moesten het ontgelden zeker de eerste 3 weken ... En we hebben de verzorging aan onze kant zodra hij te eisend word spreken ze hem erover aan ... Mama voelt zich enorm gesteund door de equipe ... En ik heb nu nog enkel mama onder mijn vleugels voor papa wordt gezorgd , een heel emotioneel gebeuren toen ik mee ging om in te checken ... Alsof mijn rugzakje ineens lichter werd de tranen stroomden over mijn wangen ... Hvpk snapte er efkes niks van tot het verhaal kwam...
De persoon waarvoor ik zorg is mijn moeder...... hoe zou ik niet voor deze fantastische vrouw kunnen zorgen ?
Zij deed het ontelbare jaren voor mij.... helaas werd zij vorig jaar ziek, CVA.....
Nu ben ik er voor haar, in de mate dat ik dat kan zijn....
