Mijn partner was 43 toen hij te horen krijg dat hij parkinson had.
Nu bijna 6 jaar verder merk ik dat het steeds zwaarder word en dat hij steeds meer hulp nodig heeft.
hij heeft nu al 6 maanden een duodopa pomp en dat verlicht wel iets meer in de dagelijkse zorg. toch ben ik bang voor de toekomst en zoek ik lotgenoten om te praten.
Mijn moeder heeft altijd voor ons gezorgd dus is het niet meer dan normaal dat wij nu voor haar zorgen nu ze dementie heeft gekregen.
Mijn vriendin is zwaar slechtziend. Ik ben haar chauffeur en help haar met allerlei kleine zaken zoals bankoverschrijvingen, begeleiding naar winkels, toegang vinden tot informatie etc...
Mama is vorige jaar weduwe geworden. Ze woont in een heel groot herenhuis met veel trappen en ze moet verhuizen naar een appartement. De dokter zegt dat ze geen trappen meer mag doen. Ik help haar het huis te legen, met de was en de plas en breng haar overal naar toe. Ik ben dan ook tijdelijk bij haar ingetrokken.
Mijn oude mama van 88j is lang kunnen thuis blijven maar is sinds enkele weken in een WZC. Het Covidverhaal maakt dat ik de enige vaste bezoeker ben. Ik heb nochtans 2 broers en 1 zus.
Mijn moeder wordt in maart 89jaar en door deze corona pandemie is zij op 1 jaar tijd 5 jaar verouderd. Ik ga naar de winkel(samen met mijn jongste zoon) doe haar was en zorg voor haar betalingen. Mij jongste zoon en ik zorgen voor de administratie.
ik verzorg hem al sinds december 2020 door operatie en steeds ademnood dus ik was hem en kleed hem iedere dag aan en verzorg hem ook nog voor de rest van de dag
Mijn moeder (63 jaar) kampt sinds een aantal jaren met cognitive impairment disorder. Dit wilt zeggen dat ze moeite heeft met dagdagelijkse taken, financieel beheer en hygiëne.
Ook haar medicatie neemt ze niet zoals het hoort. Ik help haar met deze zaken verder, samen met dethuisverpleging en een cateraar :)
