Mijn doopmeter was de boezemvriendin van mijn moeder. Mijn moeder stierf toen ik 10 was. Als ik vandaag een diploma heb, is het dankzij meter want zij geloofde als enige in mij. Ik zag haar ook tot op het einde voor haar moeder zorgen. Zelf had ze geen kinderen. Als christen wil ik de ouderen uit mijn familie liefde geven tot op het einde
Heb ook mama in huis genomen... en minstens 8 jaar voor gezorgd dag en nacht, met 4x per dag verpleging. In juni 2017 overleed ze. Ik zorgde tegelijk ook voor mijn dochter dus dubbel.. waarom ik voor hen zorg en gezorgd heb, ik denk uit liefde...en die is wederzijds.
Mama heeft de ziekte van Parkinson met evenwichtsstoornis. Zij is alleenstaand, mijn papa is in 2002 plots overleden. Een paar jaar geleden kon mama niet meer alleen thuis blijven. Zij begon veel te vallen, het was niet meer veilig. Zij is dan verhuisd naar een residentie met opbouwende zorg. Maar ook dat is nu niet meer voldoende.
Mijn echtgenoot kampt reeds een 3-tal jaar met depressie / angst-en stemmingswisselingen. Hij is sinds begin september opgenomen geweest in de PAAZ ASZ Aalst, erna in Sint-Franciscus in Velzeke. Een 2tal weken geleden heeft hij daar zelf zijn ontslag gegeven, maar is na een week terug opgenomen.
Hartelijk dank voor al die warme hartjes die ik ondertussen gekregen heb. Sorry voor wie ik niet onmiddellijk antwoordde, ik zit niet zoveel op de site.
Ondertussen is mijn partner opgenomen in het ziekenhuis wegens complicaties, nu al drie weken. Als het ene probleem van de baan is duikt een ander op. Ik ga er dagelijks naartoe maar door het moeilijk spreken van mijn man is de communicatie niet altijd gemakkelijk. De ene dag heb ik er iets aan, de andere dag niet zoveel.
Nogmaals dank en ook veel warme hartjes aan jullie allen. Annie
Ik wil jullie bedanken voor het hartje en wens jullie ook veel steun toe !
Mijn man is chronische pijnpatiënt en heeft morfinepleisters en een neurostimulator.
Toch zijn er helaas ook perioden dat de pijnen er toch nog bovenuit pieken. Binnenshuis wandelen gaat met een wandelstok, maar wanneer het iets verder is, heeft hij de rolstoel nodig.
We hebben deze week samen veel tijd doorgebracht, maar ook met andere mensen gesproken. De stemming was goed, maar ik ben blij dat ik terug thuis ben. Met Liliane praten is ook wel altijd een beetje thuis-komen. p.s. ik ben de cursus aan het volgen en het helpt mij om steun te vinden in de lege uren dat ik alleen ben
Aangesteld als bewindvoerder over mijn vader die, na een val en lange revalidatie, verder moet met NAH.
