ik ben stagair in het woonzorgcentrum Meulenbroek te Hamme. Ik zou graag goed willen zorgen voor mensen die lijden aan dementie.
Het was zijn wens om zo lang mogelijk thuis te blijven.
In juli gingen we nog 1 keer op weekend. Het was heel vermoeiend maar deed hem toch deugd. Hij begon met afscheid te nemen van alles wat hij zag. Alles was voor de laatste keer.
De laatste maanden heb ik voltijds loopbaanonderbreking genomen.
Ondanks de verslechtering van zijn toestand kon hij nog aanwezig zijn op het huwelijk van onze dochter. Goede vrienden kwamen regelmatig op bezoek en nodigden ons uit voor een etentje.
Hij mocht het nog meemaken dat onze oudste zoon overkwam uit Amerika.
Hij kon zijn laatste weken samen beleven.
Met de hulp van thuisverpleging en onze huisdokters kon hij vanuit zijn eigen bed afscheid nemen.
Ondertussen is hij stilletjes heengegaan. Na deze drukke en intensieve weken valt nu de stilte.
We hebben daar heel lang over nagedacht, maar dat in woorden uitdrukken lukt niet.
Of toch: NOG ALTIJD GRAAG ZIEN NA 51 JAAR HUWELIJK.
Mijn vader is 6 maanden geleden, in volle Corona-crisis, overleden.
Ik ben er kapot van. Maar hij zou willen dat ik verder doe met mijn leven, hoe moeilijk dat nu voor mij ook is...
Papa, waar je ook bent, ik mis je!
Omdat ik haar dochter ben, en enig kind ben. En zij degene is die altijd voor mij heeft en nog klaar staat voor mij in alles wat ik heb meegemaakt en meemaak in mijn leven. Zij heeft ook altijd voor mijn zieke vader gezorgd heel haar leven, tot de laatste dag dat hij heeft geleefd nu bijna 6 jaar geleden.
Om dat ik de zoon ben.en zo lang mogelijk in het huis blijven vertrouwde omgeving
Wie kent er de spierziekte "ziekte van Steinert"? groetjes
