Sinds enkele weken komt er thuisverpleging om mijn moeder te helpen bij het wassen. Elke keer weent ze en is ze achteraf boos op mij en krijg ik verwijten. Ik heb de zorg al beperkt tot 3 keer per week in plaats van dagelijks, omdat ik het emotioneel heel moeilijk mee heb. Ik krijg er letterlijk hartpijn van om haar zo te zien. Ik word ook boos van haar aanhoudend protest tegen hulp bij het wassen. Zó vermoeiend... En dat terwijl mijn schoonbroer terminaal is en elk moment kan overlijden. Ik kan er met mijn moeder moeilijk over praten, want ze snapt het niet goed.
Gisteren hadden wij een restaurantdag met de "Ms-liga Oost Brabant". Massale opkomst en groot succes. Gisteren de ganse dag gewerkt. Vandaag heel moe maar voldaan. Met de opbrengst organiseren wij allerhande aktiviteiten voor de Ms-patiënten en hun begeleiders gedurende het ganse jaar.
vriend met mentale beperking, ik doe zijn geldzaken en administratie, boodschappen, breng hem naar het ziekenhuis enz.
mijn broer is geestelijk gehandicapt en slecht ter been. heeft nu Parkinson bijgekregen. doordat mijn moeder bijna 80 is en zelf niet meer gezond is, heb ik de zorg voor mijn broer overgenomen.
de ,persoon is mijn echtgenote en zwaar dement ,kan zonder van derden nirt eten ,wasse en is zwaar incontinent
na een val in2007 zware val gemaakt met een hersenbloeding tot gevolg.
sindsdien is ze hulpbehoevend
Mijn echtgenoot kreeg longontsteking . Hij is 86 . Ligt reeds 2jaar en 3 maanden altijd in bed en is thuis . De benen zijn verlamd . Krijgt 4 keer per dag thuiszorg door thuisverpleging . Ik zorg voor hem omdat hij een goede echtgenoot en vriend was en is. Soms wel wat in de war nu . Soms wordt het moeilijk voor mij. Ik hen moe
Ik ben de mama, wie kan het beter dan ikzelf ? Maar na 48 jaar wordt het nu toch soms een beetje lastig.
