Mijn moeder is op 7 september 2019 overleden. Het doet me verdriet dat ze de laatste 5 maanden in het WZC doorgebracht heeft. Wellicht had ze langer geleefd, als ze thuis was kunnen blijven. Het is moeilijk te accepteren dat ik echt geen andere keuze meer had, omdat de zorg thuis niet meer voldoende was. Mijn moeder werd 96,5 j. en had een boeiend gezinsleven, werk dat ze graag deed en veel sociale contacten. Ze is de kinderen tot op het laatst blijven herkennen, wat een geweldig cadeau is.
Sinds het overlijden van mijn vader in 2009 en het plotse en onverwachte overlijden van mijn enige zus in 2014 probeer ik in de mate van het mogelijke als enig kind voor mijn moeder te zorgen.
Mijn moeder is 94; woont nog zelfstandig maar kan niet alles alleen. in de familie vangen we dit op. ik mijn zus en enkel kleinkinderen. Iedereen kent zijn taken
Mijn moeder kan papieren en rekeningen niet alleen aan. Ze heeft hulp nodig bij vervoer, poetsen, beslissingen. Ze is moeilijk te been.
Ik doe mantelzorg voor drie personen: mijn partner chronische ziekte, mijn vader beginnende dementie, mijn moeder slecht te been en deels gehandicapt. Ik zie het als mijn verantwoordelijkheid voor mijn partner en mijn ouders hebben jaren voor mij gezorgd dus zorg ik nu voor hen.
Mijn moeder heeft altijd goed voor mij gezorgd. Vandaag is Mama 86 jaar en heeft het moeilijk met het bewegen en het nadenken. Zij heeft regelmatige zorg nodig.
Al 10 jaar zorg ik voor een inwonende moeder met psych. problemen.
Er is duidelijk een sterke achteruitgang op gebied van persoonlijke mobiliteit.
Haar leeftijd is momenteel 80 jaar en doe dit in combinatie met een full-time job.
SINDS ons ma in het ouderlingen tehuis werd op genomen zorgen wij voor zijn eten, doen zijn was, onderhouden we zijn huis.
Mijn broer is beperkt in denken en doen.
Eddy is alleenstaand en hulp behoevend
