Na het overlijden van mijn vader heb ik de taak op me genomen om voor mijn moeder te zorgen. Ze heet een psychische stoornis bi polaire En is daardoor niet altijd even gemakkelijk. Toch heb ik een weg moeten zoeken om hiermee om te gaan. En die weg is lang geweest. Kinderen van zulke ouderen moeten sneller gehoord en geholpen worden!
Mijn man heeft Alzheimer in matig tot ernstige mate. Ooit hebben we elkaar 'liefde en trouw beloofd in goede en kwade dagen', daarom wil ik mijn man steeds bijstaan. Uiteraard zijn er heel moeilijke momenten maar voor hem ben ik zijn engelbewaarder. Hij heeft mij voor alles nodig, dus kan ik hem zo moeilijk alleen laten.
Je rolt er gewoon in. De vraag waarom heb ik mij nooit gesteld. Misschien, omdat ik de voorbije jaren een goed leven heb gehad met mijn echtgenoot en ik dit niet meer dan normaal vind. Ik heb hem ook gezegd dat ik het zolang mogelijk wil volhouden en voorlopig is het druk maar het gaat nog.
Je laat je partner niet in de steek omwille van ziekte
Omdat het voor mij de doodnormaalste zaak van de wereld is. Mijn moeder heeft mij altijd haar zorg en liefde gegeven en nu zij het moeilijk heeft ben ik er voor haar.
Het is zo gegroeid. Ik heb eerst voor vader en moeder thuis de zorgen op mij genomen. Toen dit te zwaar werd is moeder 2 dagen in de week in dagopvang gegaan. Bij de opname van vader in het ziekenhuis is zij uiteindelijk in het home gebleven.
Na het overlijden van vader heb ik mijn broer met keelkanker bijgestaan.
omdat zorg voor mekaar mij zo logisch lijkt
omdat ... je in andermans leven kijkt
hoe kan je die ene persoon nu blij maken
het alledaagse ... zullen later momenten zijn die raken
momenten van goede herinneringen
blij zijn met deze persoonlijke vereringen
liefste Bommie
elke dag ietsje méér poëzie
Gisteren kwam mijn schoonzus op bezoek en toen ik even in de keuken was, hoorde ik Jan tegen haar zeggen hoe goed ik voor hem zorg en hoe fantastisch hij het vindt "dat ik hem accepteer". Deed ongelofelijk veel deugd om te horen!
