Omdat mijn echtgenoot in 2009 een hersenbloeding heeft gehad en rechts verlamd blijft.
Mijn vader neemt orale chemotherapie, en moet zeer dikwijls naar het ziekenhuis. Hij is zelf niet bekwaam om er met de auto te geraken. Ook heeft hij COPD, dus is hij heel snel moe. Ik ga elke dag bij mijn vader langs om te controleren of alles in orde is, hij is heel vergeetachtig en woont alleen. Ik moet ook elke dag zijn BD controleren
Het gaat niet goed met mama. Afgelopen woensdag is ons verteld dat haar tweede chemokuur niet door kan gaan omdat ze veel te veel is afgevallen. Genoeg aankomen is helaas niet gelukt. In feite is ze uitbehandeld.
Daarnaast heeft ze een gigantisch gat in haar geheugen. Ze vergeet alles, weet niet welke dag, welk jaar het is en ze gebruikt de telefoon als afstandsbediening en andersom. Eén van haar broers is enkele jaren geleden overleden en een andere broer vorige week, maar dat dringt niet echt haar door en ze haalt nu beide broers door elkaar. Iedere keer weer moeten we haar vertellen wat er aan de hand is en iedere keer weer is ze verdrietig...om het vijf minuten later nog maar weer een keer te vragen.
Het ergste is nog dat ze haar medicijnen weigert in te nemen. Mijn vader is ten einde raad en mijn zus (die inmiddels ook meer betrokkenheid toont) en ik ook. Intussen denkt mijn moeder dat ze geen chemo meer krijgt omdat het niet meer hoeft, want de eerste heeft haar beter gemaakt.
Dat laatste is misschien een geluk bij een ongeluk. We laten haar dus maar in die waan. Maar het wordt met de dag moeilijker...
Ik zorg voor mijn moeder daar ik thuis woon heb wel 1zus en 2broers maar jammer genoeg woont zus in de ardennen en 1broer in Zoersel 1 om de hoek
dus is het ik die met plezier voor haar zorg alhoewel het niet altijd gemakkelijk is maar zij zorgde vroeger ook voor ons dus liever thuis dan in tehuis
zolang het kan
Ondertussen zijn we 2 jaar later en is mijn papa op kerstdag overleden aan de vreselijke ziekte. Hij zat ongeveer 1,5 jaar in een woonzorgcentrum. Ik ben blij dat ik alles voor hem heb kunnen doen wat mogelijk is!
Omdat het mijn vader is en ik de belofte heb gedaan aan mijn moeder (op haar sterfbed) om voor mijn vader te zorgen.
Mijn beide ouders lijden aan dementie en wonen nog thuis. Ik regel hun medicijnen, administratie en financiën, ga mee op doktersbezoeken, doe boodschappen, ... Ik ondervind heel veel weerstand vooral van mijn moeder die mij verwijt mij teveel te bemoeien. Het is soms echt ontmoedigend. Ik ben noodgedwongen deeltijds beginnen werken.
Uit liefde...
Bij ons gaat de zorg in twee richtingen, ik ben zelf reumapatiënt. Ik denk dat die situatie redelijk uniek is. Zorg is niet alleen fysiek, ook er voor mekaar zijn, met een lach en een traan. Bob is een kanjer, een ongelooflijk sterke en optimistische man. Hij is de liefde van mijn leven, dan neem je de zorg er bij.
