Mijn moeder heeft de ziekte van Huntington, 3 dagen per week gaat ze naar De Hoop, de andere dagen verzorg ik haar thuis, normaal doet mijn vader dit maar die is onlangs terug hervallen van kanker en is momenteel in behandeling. Ik neem dan momenteel ook voltijds "medische bijstand" op
Mijn moeder is 86 jaar ouder (mijn vader is reeds 14 jaar geleden gestorven) en ik ben de enige zoon. Ze is mentaal zeer sterk, fysiek wat minder maar ik doe vele boodschappen alsook alle administratieve zaken. Mijn moeder woont alleen op haar app. Het zwaarste probleem is dat ze mij niet kan loslaten, zeker tijdens de vakanties.
Het gaat om mijn levenspartner waar ik al 53 jaar mee getrouwd ben. En 'In goede dagen maar ook in kwade dagen,) weet je wel.
Het probleem is eigenlijk dat mijn partner zo trots is .Ze wil eigenlijk alles nog zelf doen ook al gaat dat moeilijk .Iedereen zegt laat haar toch doen maar iemand zien sukkelen en niet helpen ligt echt niet in mijn aard. Ze kan ook niet meer alleen zijn en is heel achterdochtig . Samen met de verbouwingen die we gestart waren id dit soms echt wel zwaar. Ik zie mijn vrouw doodgaag en heb veel steun aan haar dochter . Dit is de eerste keer dat ik zoiets doe dus het is misschien ietwat onhandig waarvoor mijn excuses .
Twee jaar geleden werd Alzheimer vastgesteld bij mijn echtgenote . Dit kwam als een donderslag bij heldere hemel . Omdat we zoveel mooie jaren samen hebben doorgebracht lijkt het me logisch dat ik de verzorging ( + steun ) op mij neem
Mijn moeder is 80 en heeft zware rugproblemen, ik rijd overal met haar naartoe, help let de was, boodschappen, uitstapjes en mentale ondersteuning.Daarbij ondersteun ik ook mijn vader die geïsoleerd geraakt.
Sedert dat zij in hun woning kwamen circa 1970 onze buren. Sinds een 10 tal jaren weduwe. Mijn vrouw en ik altijd hulp geboden
