Mijn vrouw kreeg 12 jaar geleden borstkanker. 3 jaar gelden metastasen op de ruggengraat. Sinds nov 2017 meer metastasen, veel pijn, sterk vermagerd, verminderde mobiliteit. Opnieuw chemo (niet misselijk, maar veel gewrichtspijnen)
Mijn vrouw is 60% werkonbekwaam owv een genetisch defect in de aanmaak van rode bloedlichaampjes. Dat maakt dat haar energieniveau beperkt is en dat ik inspring op de momenten dat het niet meer gaat. Dat gaat van huishouden, winkelen en mee naar de kwartaalse ziekenhuiscontrole gaan voor bloedafname.
Zij heeft haar rust elke dag nodig
Mijn vrouw heeft een zwakke gezondheid en chronische depressie en toch zie ik ze nog graag.
Na de dood van mijn vader heeft mijn moeder een half jaar later een hartinfarct gekregen daaruit is na onderzoek gebleken dat het haar derde infarct was en het hart is dus volledig versleten .Nu kan ze binnen in huis nog wat rond schuifelen maar echt buiten gaat niet meer en een home is geen optie
Sinds een goed jaar verblijft mijn mama nu in een wzc. De zorg was echt onmogelijk geworden voor mij. Maar ze is nu enorm snel achteruit gegaan. Toch verwacht men van je dat je enkel bezoeker bent en je niet inlaat met de zorg. Het ziekenhuisdenken is toch nog heel sterk aanwezig in rusthuizen en is zeker niet bevorderlijk om de bewoners er een thuisgevoel te geven. Echt inspraak krijgen is vrijwel onmogelijk. En de meeste bewoners met dementie krijgen zelfs (bijna) nooit bezoek!