ik vind het heel normaal dat ik voor mijn partner zorg, nu ik dat ook nog kan
Moeder is geboren in 1930.
Haar gezondheid is mentaal nog goed, zij heeft vooral lich. zorgen steun nodig.
Wij bewonen samen in hetzelfde huis maar ieder in een aparte woning.
Dit lukt omdat ik als verpleegkundige de lich. zorgtaken en ook de dagdagelijkse huishoudelijke zorg op mij neem opdat zij nog lang thuis kan blijven wonen.
Ik draag zorg voor mijn vrouw . In lief en leed. Zolang het kan en dat ik het aan kan , blijf ik voor haar zorgen.
Is mijn enige familielid. Mama reeds lang overleden. Heb eerder ook voor m'n (intussen overleden) grootouders gezorgd.
Mijn zoon heeft sinds enkele jaren kanker met uitzaaiingen , ze hadden hem een paar jaar gegeven maar gelukkig is hij nog bij ons, mede dankzij zijn moed. Ik neem de zorg op mij, om hem te helpen waar nodig, s nachts met hem opzitten omdat hij weer een slechte nacht heeft, omdat hij steeds moet overgeven, er zijn wanneer nodig enz.
Help mijn mama met Alzheimer zodat ze zo lang mogelijk thuis kan blijven wonen.
Is niet meer dan logisch en normaal, dat kinderen voor hun ouders zorgen.
Hier word spijtig genoeg niet veel meer gelachen de laatste tijd, ben ver door mijn reserves heen. Maar vind geen aangepaste hulp om eens vrij te nemen.
omdat het mijn vader is.
Sinds mijn moeder 6 jaar geleden wegviel is mijn vader zeer hulpbehoevend geworden
