Het is al een hele tijd geleden dat ik iets van mij liet horen.Het wordt moeilijk om het werk te combineren met de zorg voor mijn man. Ik maak momenteel een zware depressie door.
12/1/2017 op spoed beland met een kind dat afschuwelijk veel pijn heeft. We worden snel geholpen wanneer ze zijn dossier raadplegen en hoeven niet lang te wachten op een arts die enkele onderzoeken laat uitvoeren. Hij heeft zoveel pijn dat hij flauw valt en de verpleging voor de nodige pijnmedicatie zorgt. Nog steeds heeft hij veel pijn maar is ook lekker high en begint hij zich zorgen te maken over het examen dat hij de volgende dag heeft. De neurologe die komt kijken vertelt hem dat examens verleden tijd zijn. Verdriet, frustratie en pijn zijn een slechte cocktail voor een jonge kerel...
24/9/2017 een operatie en 5 maanden intensieve revalidatie later moet hij beslissen om zijn studies voorlopig op te bergen.
Al die maanden maakte ik gebruik van loopbaanonderbreking wegens medische bijstand ernstig ziek persoon om het zorgen voor en rondrijden voor de revalidatie mogelijk te maken. Dankbaar dat zo een constructie in België mogelijk is maar gefrustreerd dat het telkens moet worden verlengd omdat het zo traag opschiet.
Ik had moeder meegenomen om uit te gaan eten... Daarna zouden we kledij voor haar kopen.... Bleek dat het op dat uur (14u op een zaterdag) veeeeeeeeel te druk was en zeker al voor ons moeder (parkeerplaats? aanschuiven) dus besloten we naar huis terug te keren....
Ik dacht nog, misschien had ze nog graag ergens een kopje koffie gedronken nu zij eens de deur uit is.... bwa ze zal daar niks in vinden en liever hebben dat ik nog wat werkjes doe bij haar.... Ik zweeg. Maar toen ik naar links wou zei moeder plots, zie jij het nog zitten om een kopje koffie te gaan drinken....Ik zwenkte naar rechts richting koffieshop :D
Ik vertelde haar dat ik daar ook aan had gedacht en we begonnen beiden te lachen want blijkbaar wilden we dit allebei maar spraken we dit niet uit tot op het laatste moment :D was een leuk moment en we kwamen beiden tot het besluit dat we te weinig zeggen tegen elkaar....
Een van onze kleinzoons (14) zei: oma, we moeten knuffelen want knuffelen is (maakt) gezond. Zo elkaar blijven vasthouden is heel belangrijk!!!
Het gaat de laatste weken minder goed met mijn vader, hij kan niet meer eten of drinken via de mond dus alles via de PEG sonde.
We zijn sinds kort ook gestart met pijnpleisters en daardoor is hij nog meer afwezig.
Het blijft moeilijk om hem zo te zien.
Het is niet evident om voor mijn moeder te zorgen, want ze heeft ook een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Dat betekent dat ze me al mijn hele leven emotioneel mishandelt. Ik ben zelf momenteel herstellende van dit misbruik, maar zolang ik zelf nog thuis woon bij mijn moeder, blijf ik wel haar mantelzorger.
Ik ga met mijn partner en vrienden met handicap op vakantie in een aangepast verblijf oa B&B -Hotel Middelpunt- Aangepaste vakanties van het Roden kruis is een aanrader.
Ik zorg voor mijn moeder, die bijna blind is. Ze woont bij mij is, dus doet zij het meest op mij een beroep voor bvb inkopen, koken, ...
