Mijn vader (94j) woont al jaren bij mij. De zorg neemt dus met mondjesmaat toe. Maar sinds de dementie de overhand krijgt wordt de zorg steeds zwaarder. Ik kan hem niet meer alleen laten dus leef ook ik steeds meer geïsoleerd. Waar ligt de grens? Wie kan je hierin bijstaan?
Mijn man kreeg op 38 jaar (33jaar geleden)een ongeval.Gebroken nek,deels verlamd!
Sindsdien ben ik naast mijn werk en gezin met kinderen, mantelzorger.
Intussen heeft mijn mama een ingezakte wervel in de rug. Ze kon niet meer alleen blijven.
Het was héél pijnlijk. Ik heb haar dus moetn laten opnemen in het rusthuis, maar ik zorg nog wel voor alles wat ze wilt hebben.
Intussen heb ik ook nog de voogdij van mijn petekind op mij genomen (13j.)
Het leven blijft dus druk ...
Ik zeg altijd : waar een wil is is een weg, en waar een Renée is ook :-)
tot vorige week woonde mama thuis en ging ik dagelijks langs om te ondersteunen bij dagelijkse werkjes. Sinds vorige week verblijft mama bij ons na val en brak hierbij haar schouder. Aangezien ze reeds slecht te been was en nu ook maar een arm om te gebruiken kan zij momenteel niet alleen wonen.
Ik ben een alleenstaande mama met 2 kindjes die allebei hun zorg nodig hebben. Mijn zoontje heeft autisme en moet 2x per week naar de revalidatie.
Mijn dochter is een nierpatiëntje en moet zeer regelmatig op controle naar het ziekenhuis. Dit zijn beide grote zorgen die niet altijd even gemakkelijk zijn
Mijn partner is ziek sinds mei 2001. Toen kon hij nog voor zichzelf zorgen. Ik en in 2007 begonnen als onthaalmoeder zodat ik altijd thuis zou zijn in het geval hij hulp nodig had. Ondertussen zijn we weer 10 jaar verder en is hij buitenshuis afhankelijk van een rolwagen of mindervalidenscooter. Ik zorg voor hem omdat we elkaar graag zien
IK ZORG ZELF VOOR 2 PERSONEN ZOON / SCHOONBROER BEIDE INWONEND MET MENTALE HANDICAP AUTISME EN GEDRAGSGESTOORD
Moeder, lijd aan Dementie (2 fase), heeft hartproblemen, is herstellend van Baarmoederkanker, en heeft evenwichtstoornissen, en daarom bijna volledig gekluisterd aan de rolstoel.
Omdat ze graag wil thuisblijven en het niet ziet zitten om naar een rustoord te gaan, ben ik 100% haar mantelzorgdrager geworden
Dra 57 jaar getrouwd. Samen vaak bergop naar de pure ruimte en de deugddoende zon. Ook al eens onverwacht op een fel geaccidenteerd pad, dwars door een diepe, enge angstaanjagende kloof; hand in hand met kleine stapjes terug bergop ... Samen al een ferme weg gegaan, veel beleefd en gedeeld ... Nu engageer ik mij als MZ voor mijn vrouw.
Omdat mijn moeder vier jaar geleden weduwe werd en er dus alleen voorstaat en omdat ze ook niet zelf met de wagen kan rijden, daarom ben ik o.a. regelmatig haar chauffeur.