Mijn demente vader kan na een knie-operatie in mei 2019 niet meer stappen en is sindsdien rolstoelafhankelijk. Sinds augustus 2019 zit hij in een woonzorgcentrum. Mijn mama is nog thuis maar is al jaren chronisch depressief en heeft Parkinson. Zij mag niet meer autorijden. Ik deel de mantelzorg voor beide ouders met mijn broer.
Uit liefde voor je partner, daarbij is ALS een voorlopig onomkeerbare ziekte waarbij fysieke en mentale hulp altijd welkom is.
Mijn partner kreeg 7 maanden geleden een zware hersenbloeding. Zijn rechterkant is verlamd, arm volledig, been gedeeltelijk. Hij verblijft voorlopig nog in een revalidatiecentrum. In het weekend komt hij 1 dag thuis.
Ons mama is na een opname in kliniek, naar een woonzorgcentrum moeten verhuizen. De dokter zei dat het voor mij niet meer mogelijk zou zijn mama verder te verzorgen, gezien mijn leeftijd en kwaaltjes. Het is met veel verdriet en pijn dat ik haar heb moeten afstaan, temeer omdat ik steeds beloofd had dat zij nooit naar een rusthuis zou moeten.
Mijn broers zeggen dat ik geen schuldgevoel moet hebben, omdat ik alles gedaan heb wat ik kon, maar zo werkt het niet bij mij. Mama en ik zijn echte goede vriendinnen, altijd al geweest. Ook al is ze goed verzorgd in het rusthuis, niets is beter dan thuis. Als ik dit toch mag meegeven, aan zij die het verder kunnen.
Ik ga elke dag naar ons mama van half 3 tot half 8. Ik ben blij dat ik dat kan. Men heeft me al meermaals op het hart gedrukt, dat ik een dag in de week voor mezelf moet nemen. Maar ik heb het eens geprobeerd, ik heb daar weinig aan. Mijn gedachten zijn bij haar. Soms maak ik haar thuis een warme maaltijd, iets die ze graag eet en daar niet wordt klaargemaakt. En in het rusthuis mogen we de microgollf gebruiken. Ik verwen haar graag.
Ik voel me nog steeds mantelzorger, ook al zeggen ze in het woonzorgcentrum dat dit niet zo is. Dit wordt nu residentiële zorg. Al wat ik kan doen, doe ik voor haar. Mijn mama is mijn grote liefde!
Omdat mijn vader dementie heeft en op niemand anders kan rekenen.
Ik heb na zovele jaren zorgen mijn echtgenoot moeten afgeven.2018 is een jaar geweest van veel behandelingen in het ziekenhuis.Maar alle zorgen hebben niet mogen baten en hij is begin 2019 komen te overlijden.Voor mij blijft ondanks alle zorgen een grote leegte achter in mijn leven.Het gemis is er elke dag.
Mijn zoon heeft het MECP2-duplicatiesyndroom, met ernstige meervoudige beperking tot gevolg. Bovendien is hij immunogecompromitteerd, waardoor hij heel gemakkelijk diepe luchtwegeninfecties doet. Daarom gaat hij niet naar school gaat en wordt hij niet in een instelling opgevangen, maar thuis, beurtelings door zijn mama en ik.
Guy is mijn partner. Sinds 10 jaar nu.
Ondanks de dementie blijft de liefde aanwezig. In een andere vorm - op een andere manier. Ik weet dat ik hem vaak gelukkig maak, en daar haal ik veel voldoening uit.
Ik zou ook graag hebben dat er iemand voor mij zorgt mocht ik ziek worden. Het zit ook gewoon in mij: zorgen voor.
