Ik ben van turkije terug naar belgie komen wonen omdat mama hulpbehoevend werd.
Wij koken poetsen doen met haar boodschappen halen haar zondag naar ons thuis nemen haar mee op vakantie enz we doen dit nu 6jaar mijn man en ik en we doen het nog steeds met een blij gezicht als we zien dat zij gelukkig is
Eerst en vooral omdat ze mijn moeder is, maar ook omdat ik dit als een christelijke verantwoordelijkheid en voorrecht vind.
Slechte nieuws. Gisteren is Anita de vrouw van Jean gevallen en haar heup is gebroken. Zij kan nu niet meer zorgen voor Jean. Ik heb verlof gepak op mijn werk tot zij is weer beter. Dan kan ik meer helpen.
Mijn moeder is hoogbejaard( bijna 91) en dementerend. Daarnaast vraagt ook haar fysieke toestand veel zorgen. Ik ben enig kind en de band met mijn moeder is heel sterk doordat ze ook jong wduw is geworden.
Ziekenhuis in en uit en verder doet hij moeilijk.
Nu een maand in kort verblijf dat geeft me nu wat rust.
Na de 3e nieuwe chemobeurt was het tijd voor een controle scan en die uitslag was voorzichtig positief: de chemo slaat dit keer wel aan. Dus dit gaf ons weer moed!
Zalig dat het - weeral - zo'n mooi weer is! Maar soms pikt dat toch. Want dan denk ik aan al die mooie reizen en uitstapjes die ik zou willen doen, maar nu niet kan doen. Maar ja, daar krijg ik later nog wel de kans toe. En ondertussen: genieten van het weer hier ... met een ijsje. An icecream a day, keeps the doctor away :) Fijne zomer allemaal!
