Doordat ik de enige ben dat overblijft om voor haar te zorgen, op een jaar tijd mijn oudere zus en broer verloren. En mijn ander broer heeft het te druk. ze kan nog voor zichzelf zorgen eten maken en kuisen maar begint moeilijk te worden voor betalingen en haar boodschappen te halen.
Mijn mama zorgt al haar hele leven voor ons.
Dus is het méér dan normaal dat wij nu voor haar zorgen.
En ik ben blij dat ik dat kan doen.
Mijn moeder is moeilijk te been. Ik zorg voor haar boodschappen,met haar naar de dokter gaan,haar papierwerk doen enz
Ik zorg voor mijn vader omdat mijn twee zussen in Nederland wonen.
Mijn vader heeft alzheimer en woont samen met mijn moeder (beide 83j) in een service flat. Hij heeft daarnaast een groot evenwichtsprobleem (al meermaals gevallen), spreekt heel moeilijk, etc. Hij is erg op zijn vrijheid gesteld en laat zich niet zomaar commanderen... Ik ga hen regelmatig helpen wanneer mogelijk.
Mijn partner vecht al 13 jaar tegen kanker en is diabeet. Ze heeft niet meer de kracht om huishoudelijk werk of boodschappen te doen.
Zijn er mantelzorgers hier uit poppel en die het leuk vinden om contakt te hebben en samen af en toe wat ontspanning te zoeken, kennis te delen enz.???
Even kort een situatie schets. Door corona en een contakt beroep heb ik 2 keer veel te lang niet mogen werken. Uit verveling wat oude bekende gaan bezoeken en dan hoor je dat hij John een tia gehad heeft. Zo begon ik vanuit nederland elke dag op en neer te rijden. Na een relatie van 15 jaar verbrak mijn inmiddels ex de relatie. Dus ik stond op straat. Gelukkig mocht ik van john de logeerkamer gebruiken. Toen een heftig auto ongeluk en auto Total los. Dan zit je in belgie zonder auto, zonder werk, zonder relatie.
Zo begon het voor ons. Een andere woning vinden in Tilburg bleek een drama met woningnood. je rekeningen niet meer kunnen betalen en een flinke depressie en burnout. John begon steeds vaker in de nacht inelkaar te zakken onderweg naar de wc. Geen controle over zijn blaas en darmen. de laatste tijd was het elke nacht minimaal 3 keer en mijn rug kon het niet zo goed aan. Ik ben maar een vrouw van amper 60 kilo. Ik voelde dat er iets goed mis was met hem en na heel lang zeuren hebben we een weekend arts laten komen en die was het met mij eens. De volgende dag moest hij zich melden in het ziekenhuis waar hij 2 weken allerlei testen kreeg. De uitslag: een hersen infarct (dat verklaarde dat hij in elkaar zakje ) en toen belde het ziekehuis dat ik die zelfde dag langs moest komen op gesprek.
Waar ik al bang voor was, longkanker, kwaadaardig met uitzaaingen. Zonder behandeling 2 maanden en met chemo en immuun therapie heeft hij 30 % kans om 2 jaar te halen. Maar de arts vertelde mij dat ze er niet veel van verwachte in zijn toestand. Hij heeft gisteren zijn eerste chemo gehad en was zo bang dat ik een woning zou vinden en weg zou gaan.........
Hoe kan ik hem (zonder familie en vrienden) alleen laten.
Ik heb hem beloofd te blijven en samen te knokken.
Het meeste zie ik op tegen de dag dat zijn lichaam het opgeeft en ik bij zijn uitvaart zit die ik zelf heb moeten regelen. Dood eng maar we gaan het doen, dag voor dag.
Ik hoop hier een beetje steun te vinden en misschien goede adviezen. Ik heb respect voor iedereen hier want je eigen leven zet je in de ijkast en dat is niet niks.
x
