Vandaag vier ik mijn dertiende verjaardag ...als mantelzorger voor mijn man. We hadden ons "jonge leven" wel anders voorgesteld....We hebben samen met onze kinderen een lange en moeilijke weg afgelegd en er zullen nog vele obstakels volgen. Ondanks de pijn, de gedrogeerdheid t.g.v. medicatie, de verlammingen en de benauwdheid die ons dagdagelijks leven telkens opnieuw bepalen slagen we erin om van de kleine, dagelijkse dingen enorm te genieten!!!
Mantelzorger ben je al lang voor je het zelf beseft. Als partner is het toch normaal om mekaar te helpen waar het nodig is. Zonder je het weet ben je jaren bezig. Nu is het wel écht mantelzorg, niet altijd gemakkelijk, maar ik doe dit vanuit mijn hart en zo heb ik ook veel voldoening van mijn werk. Mijn man gaat 3 dagen naar het dagcentrum, zodat ik even wat ademruimte heb om andere dingen te doen. Als hij thuis is zorg ik graag voor hem, bij ons gaat het om de basisbehoeften. Men man heeft ook een SP- sonde sinds 2 jaar en dat geeft ook zijn zorgen. Hij kan bijna niet meer stappen en spreken en na 1 of 1,5 uur is hij aan slaap toe. Hij slaapt in een ziekenhuisbed in de living en ik slaap boven met de babyfoon, zodat ik alles hoor. Waar wij van genieten is samen aan tafel eten . Samen koffie drinken. Met de rolstoel dichtbij een wandeling maken in de natuur. Alert zijn voor een vogeltje of een paard of koe. De kinderen en kleinkinderen zien. En vooral de knuffels zijn van ontelbare waarde! Ik ben elke dag dankbaar omdat ikzelf gezond ben en nog veel energie heb om voor men lieve man te zorgen.
Ik hoop dit zo lang als het mogelijk te kunnen doen. Ik heb goede buren en zeker niet eenzaam.
Ik zorg voor mijn man die een variant heeft van de ziekte van Huntington
Gisteren al voor de derde keer gaan fietsen dit jaar. Het werd stilaan tijd. De donkere en koude kerstperiode is gelukkig achter de rug. De dagen brengen al later en meer licht. De pannenkoeken van lichtmis zijn al verteerd. Nieuwe plannen voor het jaar krijgen vaste vorm en het humeur krijgt hierdoor ook weer een boost.
Ik zit in een testfase met hoorapparaten. Niet zo evident als je zelf muziek speelt. Het valt eigenlijk reuze mee. De wereld leeft weer met een vat vol verassende en vergeten geluiden. Zelfs het geluid van mijn gitaren is nieuw en vraagt een serieuze gewenning in de hersenen. Ik hoor zelfs weer vogeltjes.
Laat de lente nu maar komen.
Denk ik nu te veel alleen aan mezelf? Nee hoor, mijn vrouwtje is ook nog steeds (relatief) ok. Anders zou dit opgewekt gevoel er niet zijn en in de nieuwe plannen voor 2017 zit zij nog steeds op de eerste rij.
Altijd weer sta je voor verrassingen, de ene dag alles ok , de andere dag gevallen en verward, we hebben terug wat aanpassing in huis gedaan en zijn nog aan het kijken wat we nog meer kunnen doen voor de veiligheid.
Ja soms heb je binnenpretjes met hun stoere reactie's ,alsof ze de hele wereld nog zullen veroveren,
Ik zorg voor 2 pers, zelf heb ik altijd in de zorg hebt gewerkt.
Kan het niet, vanuit mijn hart om ze in een rusthuis te doen, een pers. reeds terug gekeerd vanuit het rusthuis,het is broer en zus, schoonmoeder en nonkel, dementerend en hulp behoevend, we werken samen met hulp van buitenaf, anders hou je dit niet vol.
Ik zorg voor mijn moeder omdat ze 82 jaar is , alleen woont en slecht te been is, ze heeft hoge bloeddruk en misschien nog 15 % kracht in haar armen
Mijn echtgenote heeft borstkanker gekregen in 2013 na bestraling en een aantal sessies chemo keek de kanker af te nemen. Begin 2015 heeft zij botkanker en begint het hele verhaal opnieuw. Waarom ik mantelzorger ben geworden uit wederzijdse liefde en zorg voor mijn vrouw Francine ! Groetjes Karel ☺
moeder is bijna 96 jaar.Is niet meer goed te been(evenwichtstoornissen onlangs gevallen met als gevolg polsbreuk,slecht gehoor en zicht).Zij woont reeds 6jaar bij mij Het huis is omgebouwd tot kangoeroewoning.