Na operatie van prostaatkanker had mijn vader zware complicaties. De gevolgen hiervan zijn dat hij alle vrijheid kwijt is. Daar waar hij voor de operatie nog met de wagen reed en in zijn tuin werkte, kan hij dit nu niet meer.
Daar ik de enige zoon ben waar hij nog contact mee heeft is het mijn taak om voor hem te zorgen.
ze is mijn moeder en is 90 jaar heb ook een dochter van 35 jaar blind en kan niet zelfstandig eten of zichzelf verplaatsen zonder hulp al 5 jaar
Mijn partner heeft darmkanker sinds maart 2018 en heeft uitzaaiingen naar lever en hersenen.
Omdat het mijn moeder is en om onze papa een beetje te helpen
18 maanden geleden kreeg mijn man(toen37j ) een cva. vanaf toen kan hij bijna niet meer praten en ook zijn karakter is sterk veranderd.
ikzelf ben doodmoe en zou graag er eens even tussenuit zijn .
Van mijn 16 jaar ben ik bij mijn man en samen zijn we gelukkig. Het is moeilijk om te zien hoe snel hij achteruit gaat, ik wil niet dat iemand hem nu al moet komen verzorgen. Ik ben er en wil graag de zorg op mij nemen.
Mijn moeder is op 7 september 2019 overleden. Het doet me verdriet dat ze de laatste 5 maanden in het WZC doorgebracht heeft. Wellicht had ze langer geleefd, als ze thuis was kunnen blijven. Het is moeilijk te accepteren dat ik echt geen andere keuze meer had, omdat de zorg thuis niet meer voldoende was. Mijn moeder werd 96,5 j. en had een boeiend gezinsleven, werk dat ze graag deed en veel sociale contacten. Ze is de kinderen tot op het laatst blijven herkennen, wat een geweldig cadeau is.
Sinds het overlijden van mijn vader in 2009 en het plotse en onverwachte overlijden van mijn enige zus in 2014 probeer ik in de mate van het mogelijke als enig kind voor mijn moeder te zorgen.
