Mijn partner heeft in 2009 een hersenbloeding gehad met als gevolg dat hij een blijvende handicap heeft en hulp nodig heeft.
echtgenote is zeer slecht te been, kan nog moeilijk trappen doen, spreken gaat steeds moeilijker, fietsen/wandelen/winkelen/sociale activiteiten/gesprekken, etc. gaan niet meer, gedachten verwoorden gaat steeds slechter, horen gaat achteruit, actualiteiten zijn niet meer interessant. . .
Mijn man heeft Alzheimer, de diagnose is gesteld in november 2018 toen hij 62 jaar oud was, juist op pensioen. Zelf ben ik verpleegkundige in een woon- en zorgcentrum en heb tijdens mijn werk te maken met bewoners met dementie. Ik wil mijn man zolang mogelijk zelf verzorgen. Wij hebben geen kinderen, ik sta er dus wel alleen voor.
Vader is 91 jaar oud, en moeder is er 87...
Vader heeft kanker gehad en is heel hardhorig.
Vader en moeder leven nog steeds zelfstandig (jawadde, op die leeftijd), maar zij hebben mij gevraagd om hen bij te staan met raad en (vooral) daad bij het afhandelen van de administratie...
Indien nodig zien we waar we nóg kunnen bijspringen
Om te zorgen dat ze nog alle zorgen krijgt die ze nodig heeft en haar te ontzorgen van alle administrative rompslomp.
Omdat ik graag wil dat ze zo lang mogelijk in de vertrouwde omgeving kunnen blijven wonen en omringd worden met haar naaste familie
MIJN vader heeft een rokerslong en heeft een kwaadaardige prostaatkanker.
