Sinds een goed jaar verblijft mijn mama nu in een wzc. De zorg was echt onmogelijk geworden voor mij. Maar ze is nu enorm snel achteruit gegaan. Toch verwacht men van je dat je enkel bezoeker bent en je niet inlaat met de zorg. Het ziekenhuisdenken is toch nog heel sterk aanwezig in rusthuizen en is zeker niet bevorderlijk om de bewoners er een thuisgevoel te geven. Echt inspraak krijgen is vrijwel onmogelijk. En de meeste bewoners met dementie krijgen zelfs (bijna) nooit bezoek!
mijn vrouw heeft borstkanker en moet Gemo krijgen en op de dagen dat ze dit krijgt wil ik haar helpen.
omdat hij mijn man is en het normaal is om voor hem te zorgen
M'n broer en ik hebben samen een leeftijdsverschil van 20 jaar.En ondanks z'n handicap kunnen we goed met elkaar communiceren en genieten we volop van de verschillende activiteiten die we samen plannen.Onze ouders zijn allebei overleden en hebben geen andere broers of zussen meer,dus langzaam aan ben ik in de mantelzorg terecht gekomen.
Mijn vader is alleen na de dood van mijn moeder. Hij vertelde altijd dat hij nooit naar een rusthuis wou, hij wilde euthanasie. Maar bij aanvang van de dementie werd hij alsmaar agressiever, zodat een gesprek niet meer mogelijk was. Wij proberen hem nu zo lang mogelijk thuis te houden. Dit zal niet lukken tot aan zijn levenseinde.
Omdat ze mijn ma is, zij heeft lang voor mij gezorgd. Nu is het aan mij om voor haar te zorgen. Geen twijfel aan, gewoon doen en "herinnermomenten opbouwen", daar heb je meer aan dan aan de fysieke rommel die ons omringd.
We zijn intussen enkele jaren verder en zorgen we nog altijd voor mijn moeder ,moeder is in tussentijd verder aan het dementeren wat het toch extra moeilijk maakt ,het kort geheugen is zo goed als volledig weg wat leid tot wat vele van onze mantelzorgers dag dagelijks ondervinden steeds het zelfde vragen en constant om bevestiging vragen wat best vermoeiend kan zijn . Dankzij de groep mantelzorgers die we leren kennen hebben houden we de moed er zo veel mogelijk in .Onze oudste dochter met haar mentale handicap heeft er het nog het moeilijkst mee door de vele vragen die moeder constant stelt en is het soms moeilijk schipperen om de goede sfeer er in te houden .Wat ik in het vorige artikel niet verteld heb is dat onze andere dochter epilepsie heeft gekregen op 8 jarige leeftijd en nu de leeftijd van 38 jaar bereikt en dat ze nog steeds aanvallen krijg .We hebben alles gedaan en overal naar toe geweest om deze aanvallen onder controle te krijgen tot nu toe zonder resultaat .we zijn uiteindelijk in UZ Gent terecht gekomen waar ze gedurende 3 jaar verschillende malen is opgenomen en tal van onderzoeken moest ondergaan met de bedoeling het gedeelte in de hersenen dat voor de aanvallen zorgt weg te nemen ,dat heeft jammer genoeg niet mogen zijn om omdat de plaats te verspreid en te groot is .Een domper maar we gaan verder nu gaan ze in de loop van het jaar een diepe hersenstimulator plaatsen wat eigenlijk nog experimenteel is maar we hebben goede hoop dat er op zijn minst een verbetering zal zijn . Gelukkig is onze dochter een ongelooflijke optimist .
