Ik ben een mama van 3 kinderen waarvan de 2 oudste met mentale beperking .We zorgen al heel ons leven voor de speciale kinderen.Ze zijn ondertussen al 33 j en 31 jaar en kunnen wonen bij begeleidwonen de jongen in een appartement het meisje in een leefgroep .
mijn mama lijdt aan dementie, mijn papa overleed 30 jaar geleden, ik heb geen broers of zussen, mama aanvaardt enkel mijn hulp
De laatste dag van een bewogen jaar.
Eentje dat begon met een lief die plots een einde maakte aan een relatie van twee jaar.
Een liefdevolle relatie maar duidelijk niet bestand tegen de druk van chronische zieken in huis....
Zes maanden later bleek het niet de chronische zieke te zijn die de relatie deed ontploffen maar wel een nieuwe vrouw waar hij al maanden koken-eten mee speelde.
Gebrek aan eerlijkheid en openheid en een wankel moreel kompas doen elke relatie wankelen denk ik dan.
Moet elke mantelzorger of zieke bang zijn om bedrogen te worden?
Maar goed...er waren ook mooie en bijzondere momenten van inzicht en hoop.
Zo kwam in de zomer een sprankelende kleindochter in ons leven. Nicolas werd peter en dat gaf hoop en moed.
Een hele slechte dag/nacht werd onmiddellijk verzacht door haar stralende glimlach, kirrende geluidjes en haar poging om heel lief 'aai' te doen en je er onmiddellijk aan deed herinneren dat haar nageltjes moesten geknipt worden.
Nicolas kreeg in 2019 de beste ondersteuning ooit dankzij een wakkere huisarts en maatschappelijk assistente Lenny en kinesisten van het revalidatieteam.
Manuela, Ramona, Tina, Brigitte, Samana vrijwilliger Karin en niet te vergeten Sven, de vaste chauffeur voor de revalidatie en behandeling in het ziekenhuis, brachten de wereld tot bij Nicolas.
Er werd afgelopen jaar dus ook veel gelachen en dat was nodig.
Ikzelf kon rekenen op de steun en inzicht van mijn heerlijke kinderen en stiefkinderen, de troostende woorden van een sterke moeder en een zus die dagelijks even hoorde of het nog wel allemaal lukte.Voor liefdesverdriet is er niets beter dan (h)echte vriendinnen die er gewoon zijn zonder te oordelen.
Ik verloor een hele fijne familie maar hield er wel een geweldige schoonzus aan over.
Marleen bleef contact houden en op de dagen dat ik in het ziekenhuis moest zijn was ik welkom bij haar. Zij maakte het verlies minder bitter en ik ben haar daar zeer dankbaar voor.
De zangertjes met hun vrolijke liedjes en wensen sluiten vandaag het jaar af.
2020 wordt een mooi jaar daar ben ik zeker van.
Omdat ik enig kind ben en mijn ouders dichtbij wonen, vader heeft al 12 jaar een psychisch probleem en nu onlangs is er ook longkanker vastgesteld, moeder al 3 jaar buikvlieskanker.
Wij zijn al 14 jaar buren, en wij hebben elkaar altijd gesteund met alles en nog wat.
Nu is mijn bovenbuurman niet meer in staat om nog veel zelf te doen.( Handicap).
Zonder mijn hulp zou hij het heel moeilijk hebben om verder zelfstandig te wonen.
Daarom heb ik met veel plezier deze mantelzorg op mij genomen.
In 2013 heeft mijn man een delier gehad na een operatie,plaatsen van een knieprothese.Voor deze operatie was er al verwardheid en moeite met uitvoeren van taken.
In 2016 is bij mijn man Parkinson met lewy body vastgesteld!
Sinds is hij zowel fysiek als mentaal heel sterk achteruitgegaan,en heeft hij hulp nodig bij alles,
Mijn moeder zorgde ook voor mij toen ik kind was. Zij kan nu niet alles meer organiseren en onthouden. Ik doe haar administratie, financien, boodschappen en trakteer haar op kwaliteitstijd met wandelingen, etentjes, bezoekjes etc. Hou contact en ben tussenpersoon met haar verzorgers en artsen.
Nu met de feestdagen gezellig samen zijn , lekker samen koken, televisie zien op naar het nieuwe jaar en hopen dat alle pijn draagbaar blijft.
Na de dood van mijn broer (+20 j auto-ongeluk) en papa (-3 j longkanker) ben ik er in gerold zonder dat ik het wist, veel moeite kost het me niet alleen is mama veeleisend voor sommige mensen maar ik kan dit wel aan. Ik zou graag vrijstelling willen van VDAB/RVA (ben werkeloos) dus alle raad is welkom. Zodat ik alle tijd heb voor mama.
