Mijn ouders hebben mij jarenlang opgevoed, mij ook financieel geholpen toen ik het moeilijk had, na de scheiding met mijn ex, kon ik daar ook terecht.
Dus vind ik het niet meer als normaal dat ik men ouders ook help nu zij alle steun kunnen gebruiken. Niet enkel men vader maar ook men moeder die onlangs een operatie heeft ondergaan.
Mijn man had op 15 juni 1994 een verkeersongeval met de fiets,met als gevolg 7 weken coma een zeer zwaar hersenletsel - 2 jaar revalidatie te Pellenberg;maar rolstoel gebonden en volledig afhankelijk ,nu 25 jaar geleden! toch naar huis na verbouwing,12 jaar thuis verzorgd! Nu 11 jaar in Den Olm,op 15 juli zijn we 50 jaar getrouwd!
In december 2015 heeft mijn echtgenoot de diagnose gekregen van de Ziekte van Parkinson. Nu is er ook nog dementie bijgekomen. Zolang ik kan zal ik zeker voor hem zorgen.
Mijn partner heeft enorme rugproblemen en kan zo goed als niet meer lopen (beperkt met hulp van een rollator) Tevens heeft zij ook astma. Zij is volledige op mij aangewezen om haar te verplaatsen met een rolwagen. Sociaal contact valt weg en vrienden blijven weg want je bent niet meer interessant.
Ik zorg voor beide ouders (allebei boven de 80) en mijn oom (76). Omdat ik de enige ben die in de buurt woon. Omdat ik dit wil. Omdat ik dit moet. Omdat ik dit kan. Daarom zorg ik voor hen.
Ik help mijn moeder omdat ze 80 jaar wordt en haar longen niet goed meer werken.. Ze is héél vlug buiten adem en kan haar huishouden dus niet meer zelf doen..
Ze is mijn moeder is geboren in 1923, zij is rolstoelbehoeftig en licht dement. Dat ik voor haar zorg is gewoon zo gegroeid. Wij deden al veel samen en naargelang zij ouder werd zorgde ik steeds meer voor haar en nu woont zij bij mij. Wij doen nog steeds veel samen, uitstapjes, weekendje weg, je moet wel steeds met meer rekening houden.