Mijn moeder woont woont naast mij en is 86 jaar sinds 3 jaar is zij stilaan dement aan het worden dus ga ik 2 a 3 keer per dag naar haar kijken.
Ik ben verpleegkundige.
Zij kan nog alleen wonen , maar niet meer zonder hulp van mij en mijn echtgenoot.
Zij is heel dominant en wil niet naar een rusthuis.
Zij aanvaardt geen nee.
Omdat zij mijn moeder is en ik mezelf beloofde voor haar te zorgen in haar eigen omgeving.
Wij kozen voor een kangoeroewoning waar mijn ouders konden (mee)wonen, spijtig genoeg is mijn vader na 2 jaar overleden en blijft enkel mijn moeder over die het na 2 jaar nog steeds heel moeilijk heeft met het verlies van papa.
ik zorg voor mijn dochter omdat zij mijn dochter is
Het gaat al 3 maand niet goed nu en L. is uiteindelijk opgenomen in de kliniek. Nieuws van de dokter: we gaan je medicatie aanpassen. Na veel afzien gaat men er uiteindelijk iets kunnen aan doen. Ik kan alleen maar hopen dat de medicatie zal werken. Het is een heftige periode geweest en ik voelde dat ik zelf afstand moest nemen om niet te worden meegesleurd. Door de pijn was L. niet meer zichzelf. Nu vraagt ze regelmatig naar mijn bezoekjes.
Mijn partner is gehandicapt en heeft voor veel zaken mijn hulp nodig. Vermits hij niet meer met de wagen rijdt, sta ik ook in voor zijn vervoer.
Ons moeder heeft Alzheimer, sinds 2 jaar dat we het weten. Geleidelijk wordt haar wereld kleiner. Ik ben de oudste van 5 kinderen en ik ben de enige die geen eigen kinderen meer thuis heeft. Ik ga niet werken en kan mij dus vrij maken. Ons moeder stond altijd voor ons klaar. Iedereen doet wat hij kan!!
Vroeger leerde ik dingen te bereiken door vol te houden. Nu leer ik loslaten en merk dat dit duizend keer moeilijker is. De diagnose horen is één, ermee leven, twee. Niemand van de artsen/kine gaf aan waar hulp / raad /advies in te winnen. Dat ik bv een mantelzorgpremie kon aanvragen. Een parkeerkaart. Het is zelf zoeken en gelukkig hielp een dame van het sociaal huis me verder. Ziek zijn is erg, daar financieel voor moeten boeten, je in het luchtledige voelen hangen, het machteloos zijn als er wéér maar eens een stapje achteruit gezet wordt. We leven van dag tot dag. Een goeie dag en lekker weer? Buiten genieten :-). Of een stapje zetten in een park en op een bankje zitten (mam op haar "cabrio")
Omdat ik van haar hou; zij zorgde vroeger voor mij en nu is het mijn beurt. Voor mij is dit een vanzelfsprekendheid; toegegeven: het is bij tijden erg moeilijk want ik sta er helemaal alleen voor. We kregen de diagnose in 2013 te horen en we merken hoe de ziekte progressief vooruit gaat. Laatst kon ze ineens niet meer verder stappen...
