Na 50 jaar huwelijk vind ik het mijn plicht mij maximaal in te zetten voor mijn vrouw die lijdt aan de ziekte van Alzheimer. Wij zijn getrouwd om voor elkaar te zorgen in goede en kwade dagen. Mijn vrouw heeft al die tijd het huishouden beredderd en voor een groot deel gezorgd voor de opvoeding van onze 2 dochters. Nu is het mijn beurt.
Omdat ik thuis woon en mijn moeder met het ouder worden slechter te been is en probeer zo goed mogelijk er voor haar te zijn samen met hulp van mijn partner en familiehulp. Maar psychisch is het voor mij moeilijk om te aanvaarden dat zij achteruitgaat en bang ben haar te verliezen
Ik zorg samen met mijn man voor mijn moeder. Na het overlijden van mijn vader, zijn we in het ouderlijk huis gaan wonen, kangoeroe-wonen dus. Mijn moeder is 83, en was tot voor kort zeer actief, langzaam maar zeker verandert alles een beetje. Ze kan de dagen en afspraken haast niet meer onthouden, dit is in feite zeer plots gebeurd.
Omdat het mijn man is. Hij zou voor mij het zelfde doen. Als je 40 jaar samen bent, is
dat heel gewoon.Onze eerste dans was Love is all (Malcolm Roberts)en dat weet hij
nog en ik ook.
als moeder zeer begaan met de gezondheid van mijn dochter die chronisch ziek is en autisme heeft
Ik ben momenteel geen mantelzorger maar ik ben gepensioneerd. Ik heb reeds mantelzorger voor mijn vader en moeder en zus en broer en de eerste drie genoemden zijn reeds overleden. Ik ben verpleegkundige geweest en heb reeds veel ervaring in palliatieve zorg en mantelzorg. Als de kans zich voordoet, ga ik terug aan de slag.
Drukke week. Bijna elke avond iets te doen. Vanavond gespreksgroep partners van Ms-patiënten.....Zou ik wel gaan? Of rustig voor de TV blijven zitten.
Volhgend week-end 2 concerten met het koor (samen met de echtgenote). Soms wordt het echt wat te veel....moe...moe...moe...
Binnen een uurtje zwemmen met de MS-liga in Tienen en vanavond naar Stacey Kent in CC Hasselt. We zullen weer moe zijn vanavond maar het is de moeite waard....
Morgenavond een avondje uit: Ierse avond in Zoutleeuw. Wel solo, maar dat mag ook wel eens!!
In goede en kwade dagen....
Na een goed leven, waar mijn echtgenote toch een groot aandeel in had is het nu niet meer dan normaal. Nooit aan getwijfeld..
