Hij is mijn partner. 13 jaar geleden kreeg hij de diagnose Parkinson. De zorg voor hem neemt geleidelijk toe. Nu is hij 67. Hij kan niet langer dan een uur alleen blijven.
Het lijkt mij normaal om voor mijn partner te zorgen, die getroffen is door jongdementie.
Korte historiek van hetgeen mijn vrouw Liesbeth overkwam :
- Op 4 jan 2017 vond ik haar : gevallen in de kelder. Mug was spoedig ter plaatse en zij werd overgebracht naar kliniek te Torhout met als diagnose CVA. Toen konden wij nog een gesprek voeren. Na 4 dagen kreeg ze een tweede CVA : rechter zijde verlamd en was alle communicatie compleet verbroken : afasie en incontinentie.
- Na 6 weken ging het naar Imbo Oostende voor een revalidatie van 4 maanden. Wij merkten op dat ze bijna alles begreep wat rond haar werd verteld. Ondertussen had ik voor haar een mooie, praktische slpk ingericht op GLV en kon ze opnieuw naar huis.
- Voor 2 maanden en met de hulp van een beetje thuiszorg heb ik de zorg volledig op mij genomen en was dat een van de mooiste perioden in mijn leven. Ik heb ook veel bijgeleerd. Maar mijn leeftijd van 77 jaar begon mij parten te spelen. Als men zijn partner verzorgt denkt men continu dat men haar nog tekort doet. Niet de handelingen zijn lastig maar de emoties kregen de overhand.
- Op aanraden van huisarts en vrienden is ze dan overgebracht naar het woonzorgcentrum Klaverveld Zedelgem. Iedere dag verblijf ik 2 à 3 uur bij haar en ben dan opnieuw haar persoonlijke mantelzorger. Met zo'n aanpak komen wij alle bij aan onze trekken. Haar dagen zijn met ups en downs. Er is toch ook al een kleine vooruitgang geboekt : met behulp van een logopediste heb ik na bijna 1 jaar opnieuw haar stem gehoord, het is haar gelukt om de weekdagen en maanden uit te spreken. (voor haar is dat zeer vermoeiend). Ook kan ze nu al 2 à 3 blz lezen in een boek met grote letters. Voorheen las ze zeer veel en hoofdzakelijk litteratuur in 4 talen. Niet te geloven welke schade die trombose heeft aangericht in haar hersenen.
Jos
6 december, sinterklaas! Ook al is Bram 24, zijn glimlach en fonkelende ogen bij het opendoen van zijn cadeautjes van de sint is en blijft zooooo zalig!! Nu uitkijken voor de kerstman ;-)
Omdat het mijn echtgenoot is én vooral uit liefde zodat we samen deze moeilijke
tijden kunnen beleven met ups en downs. We hebben al vele waters door zwommen
(het is nl.voor de tweede keer dat mijn man longkanker heeft...) Momenteel zijn er eigenlijk maar twee woorden héél belangrijk voor ons en dat zijn: "afwachten en hopen"...
Omdat ze altijd voor ons alles heeft gedaan. En dan vind ik het niet meer dan normaal om haar nu de beste zorgen te geven en een warme thuis!
Mijn moeder heeft terminale kanker en mijn vader een progressieve oogafwijking, waardoor hij steeds minder ziet. Mijn zus woont te ver weg om primaire mantelzorger te zijn en dus probeer ik de zorg voor beide ouders zoveel mogelijk op me te nemen.
Mijn mama is sedert 2,5 jaar in een rusthuis. Mijn papa woont bij mij in. Ik kies er gewoon voor om voor hen te zorgen. Dit is evident voor mij.
Ik ben vooral eerste contactpersoon voor T.H. die dement is en in een Woonzorgcetrum verblijft. Ik ga met haar wandelen, soms naar de dokter enz.
