Sinds een goed jaar verblijft mijn mama nu in een wzc. De zorg was echt onmogelijk geworden voor mij. Maar ze is nu enorm snel achteruit gegaan. Toch verwacht men van je dat je enkel bezoeker bent en je niet inlaat met de zorg. Het ziekenhuisdenken is toch nog heel sterk aanwezig in rusthuizen en is zeker niet bevorderlijk om de bewoners er een thuisgevoel te geven. Echt inspraak krijgen is vrijwel onmogelijk. En de meeste bewoners met dementie krijgen zelfs (bijna) nooit bezoek!
mijn vrouw heeft borstkanker en moet Gemo krijgen en op de dagen dat ze dit krijgt wil ik haar helpen.
omdat hij mijn man is en het normaal is om voor hem te zorgen
M'n broer en ik hebben samen een leeftijdsverschil van 20 jaar.En ondanks z'n handicap kunnen we goed met elkaar communiceren en genieten we volop van de verschillende activiteiten die we samen plannen.Onze ouders zijn allebei overleden en hebben geen andere broers of zussen meer,dus langzaam aan ben ik in de mantelzorg terecht gekomen.
Mijn vader is alleen na de dood van mijn moeder. Hij vertelde altijd dat hij nooit naar een rusthuis wou, hij wilde euthanasie. Maar bij aanvang van de dementie werd hij alsmaar agressiever, zodat een gesprek niet meer mogelijk was. Wij proberen hem nu zo lang mogelijk thuis te houden. Dit zal niet lukken tot aan zijn levenseinde.
Omdat ze mijn ma is, zij heeft lang voor mij gezorgd. Nu is het aan mij om voor haar te zorgen. Geen twijfel aan, gewoon doen en "herinnermomenten opbouwen", daar heb je meer aan dan aan de fysieke rommel die ons omringd.
