Het is het minste wat je voor je ouders kan doen. Het heeft je zoveel voldoening wanneer je ze kunt helpen.
Sinds dinsdag 2 april is mijn moeder (intussen 96 j.) opgenomen in een WZC. Het was een héél moeilijke beslissing, maar ik kon de zorg thuis niet meer aan. Een zorgvakantie was geen succes, ondanks lieve vrijwilligers. Daarna was het nog lastiger: wenen, roepen, niet alleen kunnen zijn, hoewel ik 5 keer per dag binnen kwam, zo'n 4 à 5 u. per dag. Het werd altijd maar zwaarder. Mijn moeder is niet gelukkig in het WZC: ze weent, verwijt, vraagt altijd maar waarom, wil naar huis... hartverscheurend. Ik verwacht nu dat mijn zussen en de kleinkinderen ook geregeld op bezoek gaan, zodat ik wat tot rust kan komen.
Omdat ik al heel mijn leven thuiswoon. Sinds een jaar of 18 geleden is mijn moeder gestorven waardoor ik nu de zorg draag voor mijn vader die reeds 82 is.
ik vind het een logische stap om te zorgen voor mijn schoonouders, zij waren er ook voor onze kinderen
Zowel de fysieke als psychische toestand van mijn beide ouders gaat achteruit. Ze willen zo lang mogelijk in hun eigen huis blijven wonen. De extra steun is echt wel nodig.
Zie mijn voorstel onder 'Forum' mantelzorg en werk. Yes, we can!
Mama stierf op 30/12/2016 aan kanker. Papa bleef eenzaam achter. De voorbije 2 jaar was ik zijn steun & toeverlaat. Op 9/1 kwam de diagnose Alzheimer. Sindsdien gaat het snel achteruit. Papa is nu in het rusthuis. Alleen wonen kan niet meer. In het begin was er veel onrust & angst maar papa wordt goed verzorgd en voelt zich stilaan veilig
Wanneer moeheid het lijkt te winnen van veerkracht....
