Mijn moeder heeft altijd veel aandacht willen hebben en heeft altijd een heel moeilijk karakter gehad. Ze is nu 88 jaar en nu treedt er ouderdoms dementie op. Sinds mijn pa zeven jaar geleden overleden is sta ik er alleen en doe zoveel mogelijk waar ik eigenlijk weinig dank voor terug krijg
Het valt niet mee , dag in dag uit voor iemand zorgen die steeds afhankelijker wordt. Gelukkig is er familiehulp enzo maar in de vakanties sta je er toch dikwijls alleen voor en dat weegt zwaar. Je eigen behoeftes steeds aan de kant schuiven omdat je er moet zijn!ik word er zo moe van, maar jullie begrijpen me vast wel als je in dezelfde situatie zit he ? Elke dag opnieuw doen we het toch maar we mogen trots zijn op onszelf. Voor iedereen die het doet een dikke pluim op je hoed!
Lieve groetjes
Marie lou
Omdat hij/ zij het verdiend om binnen zijn eenzaamheid erkenning, liefde en identiteit te ervaren.
Ik zorg samen met mijn broers voor mijn steeds meer en meer hulpbehoevende moeder.
Terwijl Suikerrock over en door de stad raast zitten wij rustig thuis te babysitten op de hond (puppy) van de zoon. Niet dat we ons afsluiten van het gebeuren hoor, maar meer dan een wandeling langs de randanimatie en de kraampjes en foodtrucks zit er niet meer in. Het lawaai is niet meer aan mij besteed. Door zelf jaren muziek te spelen zijn mijn oren niet meer in staat om een dusdanige portie geluid te verwerken. De vakantieweken komen er stilletjes aan en dat duwt ons vooruit.
Mijn dochter met het downsyndroom heeft recht op een volwaardige plaats in onze samenleving.
Ik woonde alleen en werkte in Duffel. Ik besloot terug te keren naar mijn roots 15 jaar geleden om te zorgen voor heeroom, mijn moeder die al sinds 1972 weduwe is en zorgde voor haar 4 kinderen en mijn gehandicapte broer. Ik werk nu korter bij huis en kan dit combineren met de zorg voor hen.
Omdat hij mijn buurman en vriend is.
Hij is een heel bijzondere, lieve mens.
