sinds de dood van mama op 6/01/2020 heb ik de zorg voor papa op mij genomen
Mijn zoon, waarvoor ik ook bewindvoerder ben, woont samen met een medebewoner in een gemeenschapshuis, dat door mijzelf beheerd wordt.
Kuringen 8 april 2020, Beste Koningspaar Filip en Mathilde,
Om mijn frustratie te kunnen verwerken richt ik deze boodschap aan jullie.
Ik ben er zeker van dat jullie er op de gepaste manier zullen mee omgaan.
Sinds het jaar 2000 draag ik zorg voor mijn schoonmoeder en echtgenote allebei met de ziekte van Huntington. Jammer genoeg verblijft mijn schoonmoeder al bijna 4 jaar in een rusthuis.
Wat ik al jaren aan het zeggen ben is nu jammer genoeg de realiteit geworden.
Omdat de aandeelhouders van onze talrijke rusthuizen jaar na jaar bespaard hebben op o.a. personeel en materiaal en tal van andere posten om alzo hun jaarlijkse winsten te zien stijgen,
zullen er waarschijnlijk duizenden doden gaan vallen in die rusthuizen.
Ik hoorde gisteren op de televisie iemand de vraag stellen of het personeel van de rusthuizen die besmet zijn moesten blijven werken of niet. Wat een vraag is dat? Je kan toch net zo goed een gangster naar het rusthuis sturen met een automatisch pistool en hem iedereen laten doodschieten.
Hoe het precies in mekaar zit met de winsten van de rusthuizen weet ik niet. Wie er gaat lopen met die winsten weet ik ook niet. Dat er winst moet gemaakt worden daar kan ik ook nog mee leven.
Maar dat er door het constante opdrijven van die winstmarges nu duizenden doden gaan vallen, en tienduizenden mensen hun geliefden zullen moeten gaan missen dat is een rasechte misdaad tegen de menselijkheid! Ik wil mijn bewondering uitspreken voor het personeel van de rusthuizen die jaar na jaar lijdzaam hebben moeten toezien dat de kwaliteit van de zorg die ze willen bieden heeft moeten inboeten om de winsten in stand te houden of nog groter te laten worden.
Ik hoop ook dat de gezonde mensen uit onze maatschappij zodra de crisis voorbij is gaan beseffen wat het waard is om gezond door het leven te kunnen gaan. Gezondheid is met geen geld te betalen ook niet voor de aandeelhouders van de rusthuizen. Hopelijk zal iedereen binnenkort ook gaan beseffen dat we in ons kleine landje een geweldige gezondheidszorg kunnen genieten. Nergens doet men beter! Zelfs niet in het beloofde land USA waar de slachtoffers vallen als vliegen.
Ik vind het knap van Marc Van Ranst dat hij vanmiddag in het journaal het probleem dat ik hier beschrijf op een te zachte manier aan de kaak stelde.
Hopelijk zullen onze bejaarden die in de rusthuizen getroffen en overleden zijn door het virus niet voor niets gestorven zijn. Het is maar te hopen dat voor de mensen die in de toekomst in een rusthuis te recht komen de kwaliteit van de zorg die ze verdienen terug op een aanvaardbaar niveau zal komen, een niveau dat het kostenplaatje verantwoord.
Ik wil ook de hoop uitspreken dat er in de toekomst toch nog veel kandidaten zullen zijn om een beroep aan te leren dat te maken heeft met de gezondheidssector. Laat jullie niet afschrikken ook al is het een zware stiel! Je krijgt heel veel terug van patiënten en dat veel is met geen geld te betalen!
Als ik dan toch bezig ben wil ik er een beetje van profiteren om iets te melden over nog een bepaalde soort van helden. Er zijn in ons land veel geveltjes waarachter veel helden schuilen nl de mantelzorgers. Niet toevallig hoor ik bij die groep. Al 20 jaar ben ik drager van deze titel en daar ben ik fier op. Het is niet altijd over wieltjes gelopen, maar het grootste deel van de tijd wel. Het is maar een bijverdienste voor mij maar ik ben er rijker van geworden dan gelijk welke miljonair. Ik heb er al zo veel voor terug gekregen en krijg dat vandaag de dag nog steeds. Tegen de gelukkige gezichten van mijn patiënten daar kan geen geld op. Mijn schoonmoeder bv kan al 5 jaar niet meer communiceren en toch zegt ze telkens als ik ze zie “bedankt voor alles”. Daar doe ik het voor, ik heb liever zorg te kunnen geven dan er te moeten krijgen!
Het klinkt misschien raar maar hopelijk kunnen we uit deze tragische periode in ons aller leven wijze lessen trekken om te proberen te beseffen dat we allemaal kwetsbaar zijn in moeilijke tijden zowel rijk als arm. EEN VOOR ALLEN EN ALLEN VOOR EEN.
we zijn weer klaar om te vertrekken, ritje maken met onze elektrische scooter
ijsje eten onderweg groetjes tot strakjes
We hebben vandaag weer een ritje gemaakt met onze 2 persoon elektrische scooter.
Mijn echtgenote geniet er van in deze corona tijden.
We zijn 30 jaar een koppel en mijn schoonmoeder en haar dochter ( mijn echtgenote ) hebben allebei de ziekte van Huntington
Ik zorg mee voor 2 samenwonende en ongetrouwde, kinderloze tantes en 1 nonkel, omdat zij zwaar hulpbehoevend zijn. Ik doe voor hun de boodschappen en het papierwerk en betalingen. Zij wonen nog met 3 samen in hun ouderlijke woning.
Mijn moeder is 92 jaar en woont nog zelfstandig in eigen huis.
Haar mobiliteit begint achteruit te gaan. Koken lukt nog.
Ik passeer iedere morgen en trek de rolluiken op. ik doe ook de boodschappen, administratie, poetsen nu de poetshulp niet komt wegens corona of bij verlof en nog kleine klusjes. Dagelijks passeer ik meerdere keren
Omdat moeder 25 jaar voor mij heeft gezorgd en het daarna nog niet kon laten.
